Τους αποθεώνουν χιλιάδες ανθρώπων. Τους βλέπουν στις τηλεοράσεις εκατομμύρια. Κάποιες φορές, εξαιτίας της αναγνωρισιμότητάς τους, δυσκολεύονται να κυκλοφορήσουν στον δρόμο. Αλλά όταν η αυλία πέφτει και τα φώτα φεύγουν από πάνω τους και πέφτουν στους νεώτερους, αφού έχει φτάσει πια η ώρα της δικής τους απόσυρσης, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν. Αυτή που ακολουθεί είναι μια εξαιρετικά πρωτότυπη 11άδα. Την απαρτίζουν ποδοσφαιριστές-σταρ που αγωνίστηκαν σε ένα ή περισσότερα Μουντιάλ αλλά μετά το πέρας της καριέρας τους αντιμετώπισαν σοβαρά προβλήματα με ουσίες, αρρώστιες, πρόωρο θάνατο. Είναι οι 11 καταραμένοι των Παγκοσμίων Κυπέλλων.
-Γιόν Γιόνγκμπλουντ: Ο τερματοφύλακας των Ολλανδών, των “οράνιε”, με το Νο 8 στη φανέλα, στα δύο Παγκόσμια Κύπελλα ( 1974-1978 ) που η εθνική Ολλανδίας γοήτευσε μεν τον κόσμο με το ποδόσφαιρο που έπαιξε αλλά έχασε τους δύο τελικούς από τις αντίστοιχες διοργανώτριες χώρες, Δυτική Γερμανία και Αργεντινή. Η τραγωδία που βίωσε ο Γιόνγκμπλουντ ήταν όταν λίγα χρόνια αργότερα, το 1984, έχασε τον 21χρονο γιό του, ο οποίος έπαιζε επίσης τερματοφύλακας, από..κεραυνό που τον χτύπησε ενώ βρισκόταν στην εστία της ομάδας του, στη διάρκεια του παιχνιδιού!
-Αντρές Εσκομπάρ: Ο άτυχος κολομβιανός ποδοσφαιριστής πλήρωσε με τη…ζωή του, το αυτογκόλ που πέτυχε, στο παιχνίδι στο οποίο η ισχυρή Κολομβία έχασε με 2-1 από τις τότε ανίσχυρες ποδοσφαιρικά ΗΠΑ, στο Π.Κ. του 1994. Το ποδόσφαιρο στην Κολομβία είναι άμεσα συνδεδεμένο με τις μαφίες των ναρκωτικών οι οποίες είχαν στοιχηματίσει μεγάλα ποσά στην επιτυχία της Κολομβίας, τα οποία και, λόγω της ήττας της ομάδας, τα έχασαν. Τέσσερις ημέρες αργότερα, στο περιβόητο…Μεντεγίν, σε ένα μπαρ, μετά τις 3 τα ξημερώματα, 3 άνδρες, γνωστά πρόσωπα του κολομβιανού υποκόσμου, τον πλησίασαν και, πυροβολώντας τον, τον εκτέλεσαν εν ψυχρώ!
-Γκαετάνο Σιρέα: Ενας από τους καλύτερους αμυντικούς του παγκοσμίου ποδοσφαίρου τη δεκαετία του ’80, ο παίκτης “με τις λαβίδες στα πόδια”, όπως τον χαρακτήριζαν για την αποτελεσματικότητά του στον ρόλο του κυματοθραύστη των αντίπαλων επιθέσεων. Μεγάλη καριέρα με Γιουβέντους και εθνική Ιταλίας, από τους βασικούς συντελεστές της κατάκτησης του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1982 από τη Σκουάντρα Ατζούρα. Συμπαθής σε όλους, λίγα χρόνια αργότερα, δουλεύοντας για τη Γουβέντους σε ρόλο “κατασκόπου” άλλων ομάδων, σκοτώθηκε σε τροχαίο, φεύγοντας από τη ζωή, μόλις στα 36του χρόνια..
-Ντιέγκο Μαραντόνα: Ο μεγάλος αντιφατικός Αργεντινός. Για πολλούς, ο καλύτερος ποδοσφαιριστής, ever ( μόνιμο το δίλημμα για Πελέ ή Μαραντόνα που, καμιά φορά, συμπληρώνεται και από το όνομα του Γιόχαν Κρόιφ ). Για τα επιτεύγματά του είναι μάλλον περιττό να μιλήσει κανείς ( όπως και για…τις λαμογιές του: “το χέρι του Θεού” κ.α.). Η τραγικότητά του έγκειται στο ότι κατά τη διάρκεια πολύ σκληρού τραυματισμού του, ξεκίνησε τα ναρκωτικά, μπλέκοντας για τα καλά στο πρόβλημα. Πρώτο του Μουντιάλ το 1982 ( αποβλήθηκε στο ματς με τη Βραζιλία ), δεύτερο το 1986 ( σχεδόν το πήρε “μόνος του” ), τρίτο το 1990 ( η Αργνετινή στον τελικό ). Αποχώρηση από την ομάδα λόγω τραυματισμών, προβλημάτων κ.λπ. και κάπως αναπάντεχη επανεμφάνισή του και μάλιστα σε “τρελή φόρμα”, το 1994, στο Μουντιάλ των ΗΠΑ. Βρέθηκε ντοπαρισμένος και αποκλείστηκε από τη συνέχεια της διοργάνωσης. Στη συνέχεια εμφανίστηκε υπέρβαρος και…γραφικός. Παραμένει ωστόσο ζωντανός ( και αυτό είναι από μόνο του επίτευγμα…) και δεν κλείνει ποτέ το στόμα του, εξαπολύοντας βέλη κατά διαφόρων. Μύθος ποδοσφαιρικός αλλά μάλλον δεν μπορεί να χαρακτηριστεί και πρότυπο.
-Ματίας Ζίντελαρ: Αστέρι της περίφημης “Βούντερτιμ”, της «ομάδας-θαύμα» του Ούγκο Μάισλ, της εθνικής Αυστρίας που είχε αφήσει εποχή προ του Β’Παγκοσμίου Πολέμου. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934, η Αυστρία έφτασε στα ημιτελικά, αποκλειόμενη από την μετέπειτα τροπαιούχο Ιταλία του Βιτόριο Πότσο. Ο Ζίντελαρ, χάρη στο δαντελένιο παιχνίδι του, είχε αποκτήσει το προσωνύμιο “ο Μότσαρτ των γηπέδων”. Η εισβολή των Ναζί στην Αυστρία επηρέασε την καριέρα του αφού αρνούνταν να συμμορφωθεί με τις…γενικότερες υποδείξεις των κατακτητών και δη αυτές που αφορούσαν ματς των εθνικών ομάδων Αυστρίας-Γερμανίας…Στις 29 Ιανουαρίου 1939, ο Ματίας Ζίντελαρ και η φίλη του Καμίλα Καστανιόλα βρέθηκαν νεκροί στο σπίτι τους. Δεν υπήρχαν ενδείξεις δολοφονίας και η επίσημη εκδοχή ήταν ότι οι θάνατοι οφείλονταν σε δηλητηρίαση από μονοξείδιο του άνθρακα. Αλλοι μίλησαν για αυτοκτονία, άλλοι για “σκηνοθετημένη δολοφονία” από τους Ναζί, άλλοι για ατύχημα. Το θέμα είναι ότι ο αρχηγός της Βούντερτιμ ήταν νεκρός, μόλις στα 36 του χρόνια.
–Σόκρατες: Ο θρυλικός λυγερόκορμος αρχηγός της εθνικής Βραζιλίας στα Μουντιάλ του 1982 και 1986. Η Βραζιλία του 1982, παρότι αποκλείστηκε από τον…Πάολο Ρόσι, θεωρήθηκε η καλύτερη Βραζιλία, μετά από τη θρυλική ομάδα τού 1970 στο Μεξικό. Με διδακτορικό στη φιλοσοφία και με παρατσούκλι το “γιατρός”, ο Σόκρατες αποτέλεσε μια εμβληματική φιγούρα για το βραζιλιάνικο και το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ωστόσο, “καταραμένος” και αυτός, κυρίως λόγω της έξης του με το αλκοόλ,. “έφυγε” από τη ζωή το 2011, στα 57 του χρόνια..( από γαστρεντερική αιμορραγία, οφειλόμενη βασικά στο αλκοόλ ).
-Μανέ Γκαρίντσα: Πολλοί που στάθηκαν αυτόπτες μάρτυρες των εμφανίσεών του στα γήπεδα του κόσμου, τον θεωρούσαν και ισάξιο του Πελέ. Ο Γκαρίντσα αγωνίστηκε σε τρία συνεχή Μουντιάλ. Το δεύτερο από αυτά, το 1962, το πήρε σχεδόν…μόνος του, καθώς ο Πελέ είχε αποχωρήσει νωρίς από τη διοργάνωση “τσακισμένος” λόγω αντιαθλητικών μαρκαρισμάτων που συνεχώς δεχόταν. Ο Γκαρίντσα ανέλαβε τον ρόλο του ηγέτη και οδήγησε τη Βραζιλία στο τρόπαιο. Το ένα πόδι του ήταν πιο κοντό από το άλλο και κάποιοι έλεγαν ότι ακριβώς σε αυτό οφειλόταν και η αξεπέραστη ντρίμπλα του, στο ότι οι αμυντικοί αδυνατούσαν να..συντονιστούν με τις κινήσεις του! Παρότι πολύ μεγάλος στα γήπεδα, στη ζωή συνέχισε να είναι ένας απλός “χωριάτης”, επιρρεπής σε πάθη και λάθη. Γυναίκες και ποτό απορρόφησαν γρήγορα όλα τα χρήκματα πυο είχε βγάλει από το ποδόσφαιρο, κάτι άλλο δεν μπορούσε να κάνει, με αποτέλεσμα να πεθάνει μόνος και αλκοολικός, σε άσυλο του Ρίο, το 1983, μόλις στα 50 του χρόνια.
-Πολ Γκασκόιν: Απο τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές που έβγαλε ποτέ αυτήυ “η παλαβή” – τουλάχιστον στο ποδόσφαιρο- χώρα. Πολύ μεγάλο ταλέντο, μεγάλη καριέρα αλλά τα συμπτώματα της μετέπειτα πτώσης του, εμφανή: αλκοόλ, έξτρα κιλά, ευερεθιστότητα κ.α. Στο Μουντιάλ τού ’90, μαζί με τον Γκάρι Λίνεκερ, έφτασε ένα βήμα από τον τελικό κόντρα στην Αργεντινή ( τον σταμάτησε η Γερμανία ή καλύτερα “τα λουμπάγκα” του Σίλτον που δέχθηκε ένα μάλλον κοροϊδίστικο γκολ από φάουλ του Μπρέμε ). Σήμερα, στα 51του, ο Γκάζα, όπως ήταν το παρατσούκλι του ως ποδοσφαιριστής, βρίσκεται σε άθλια κατάσταση: αλλου κοιμάται, αλλού ξυπνάει, τίποτε δεν θυμάται κ.ο.κ. Ο ίδιος συχνά-πυκνά επαναλαμβάνει:«δεν θέλω να έχω το τέλος του Τζορτζ Μπεστ». Οι περισσότεροι, πάντως, θα ισχυρίζονταν ότι ένα παρόμοιο τέλος είναι μάλλον αναπόφευκτο…
-Σάντορ Κόσιτς: Μέλος της “αράντσιπατ”, της μεγάλης Ουγγαρίας που σάρωνε στα γήπεδα, στις αρχές της δεκαετίας του ’50, με συμπαίκτες όπως Πούσκας, Χιντεγκούτι, Τσίμπορ κ.α. Ο “χρυσοκέφαλος”, καθώς η ικανότητά του να πετυχαίνει γκολ με κεφαλιές ήταν παροιμιώδης. Στο Μουντιάλ της Ελβετίας, το 1954, σκόραρε 11(!) γκολ. Αλλά ακολούθησε το γερμανικό «Θαύμα της Βέρνης». Η Ουγγαρία μάλλον πήρε λίγο χαλαρά το ματς, προηγήθηκε με 2-0 αλλά στη συνέχεια δέχθηκε τρία γκολ και υπάστη ήττα-σοκ! Ο Κότσις είχε άδοξο τέλος στα 50 του χρόνια, το 1979, όταν, νοσηλευόμενος για καρκίνο του στομάχου, μάλλον δεν άντεξε την όλη διαδικασία και αυτοκτόνησε, πηδώντας από παράθυρο του τέταρτου ορόφου…
-Γκερντ Μίλερ: Ο μεγαλύτερος γκολτζής που πέρασε ποτέ από τα γήπεδα. Με τη Δυτική Γερμανία αγωνίστηκε σε δύο Μουντιάλ. Στο πρώτο, το 1970, βγήκε πρώτος σκόρερ σημειώνοντας 10 (!) τέρματα. Στο δεύτερο, το 1974, σκόραρε μόλις (…) 4 γκολ, όμως μεταξύ των οποίων και το εξαιρετικά αποφαισιτκό για την κατάκτηση του κυπέλλου από την ομάδα του, δεύτερο γκολ στον τελικό κόντρα στην Ολλανδία. Το ρεκόρ των 14 γκολ σε τλεική φάση Παγκοσμίυο Κυπέλλου καταρρίφθηκε σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, πρώτα από τον Ρονάλντο (14) και κατόπιν από τον συμπατριώτη του, Μίρολαβ Κλόζε ( 15), ο οποίος είναι ο μέχρισ τιγμής ρέκορντμαν στην κατηγορία. Φυσικά, ο Μίλερ αγωνίστηκε μόνο σε δύο Μουντιάλ, ειδάλλως δύσκολα θα τον ξεπερνούσε ο οποισδήποτε στη συνέχεια. Ωστόσο άστατη προσωπική ζωή και πολύ αλκοόλ τον οδήγησαν σε οριακές καταστάσεις. Μπεκενπμπάουερ, Ρουμενίγκε και Χένες τον βοήθησαν να “επιστρέψει” στη ζωή, βρίσκοντάς του δουλειά σε τμήματα υποδομής της Μπάγερν. Σήμερα πάσχει από Αλτσχάιμερ, ζει σε άσυλο και -φυσικά- αδυνατεί να αναπολήσει το πραγματικά σπουδαίο παρελθόν του. Τραγικό.
-Γιόχαν Κρόιφ: Ο Κρόιφ που συμπληρώνει την ενδεκάδα, δεν είναι ακριβώς καταραμένος, υπό την έννοια ότι πέθανε πριν λίγα χρόνια στα 69 του. Το θέμα είναι, ότι για κορυφαίος αθλητής και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, μάλλον θα μπορούσε να μακροημερεύσει, αλλά τον “έφαγε” το τσιγάρο. Μανιώδης καπνιστής, σχεδόν από παιδί, αλλά και πότης, υποβλήθηκε το 1991 σε διπλό bypass. Τελικά διαγνώστηκε με καρκίνο του πνεύμονα και είχε έναν θάνατο που θα μπορούσε να καθυστερήσει αρκετά χρόνια ακόμη για να τον επισκεφθεί, εάν δεν είχε αυτές τις καταστροφικές έξεις.
ΠΗΓΗ: poplike.gr
