*Γράφει η Βασιλική Τζότζολα
Από παιδί μου ασκούσαν γοητεία οι Γυναίκες εκείνες, που στο δημώδες άσμα του ο Πυθαγόρας χαρακτήρισε «ξαφνιάσματα της φύσης». Όχι εκείνες που δέχτηκαν στη ζωή τους να ανήκουν στην υπερφίαλη χορεία των “beautiful people”, αλλά εκείνες που ανέκαθεν πλαισίωναν το Χορό των Τραγικών Γυναικών.
Ας μου επιτραπεί η αναφορά σε δύο εξ αυτών των Γυναικών – Γητευτών των Λογίων και της Ιστορίας: τη Βιργινία και την Πηνελόπη, κόρη μιας άλλης Βιργινίας. Την αείμνηστη πλέον Βιργινία Τσουδερού και την αλήστου μνήμης Πηνελόπη Δέλτα. Η μια, ίσα που ανέχτηκε την εισβολή των γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα κι έθεσε το τέλος. Η άλλη, λίγων ωρών δεδικαιωμένη από της αμαρτίας, δεν χρειάστηκε να ανεχτεί την Πρωθυπουργική αμαρτία της Παραχώρησης. Αφήνομαι χάριν μνήμης να παρασυρθώ στην αέναη παραίνεση: «και ο συνειρμών, συνειρμείτω». Και σαν δεινή κεντήστρα η σκέψη γνέθει υπόμνηση Φιλοπατρίας, εις μνήμην Τσουδερού και Δέλτα.
Για τη δική μου Πατρίδα, τη Θράκη, η Ευπάτειρα Τσουδερού έδρασε με ατσάλινη αποφασιστικότητα. Μόνη εκείνη έπεισε τα τρία κόμματα της τότε «Οικουμενικής Κυβέρνησης» για την προάσπιση της ισονομίας και της ισοπολιτείας έναντι της θρακικής μουσουλμανικής μειονότητας. Πρώτη εκείνη επόπτευσε τη δημιουργία «εργαλειοθήκης» για τη διαμόρφωση πολιτικής και ανάπτυξης στη Θρακική γη.
Γράφει η Εύπατρις Πηνελόπη Δέλτα, «Στα Μυστικά του Βάλτου», για τον Τέλλο Άγρα: «Γύρω στον Άγρα η οχλοβοή και τα γιουχαρίσματα φούντωναν.. Μα υπερήφανος στέκουνταν ο μικρόσωμος, λιγνεμένος από τους πυρετούς Έλληνας αρχηγός, το κεφάλι ψηλά, το βλέμμα ατρόμητο. – Τι είναι ένας άνθρωπος που θα σκοτώσετε; Σαράντα θα σηκωθούν να πάρουν πίσω το αίμα μου! Θα πληρώσετε βαριά την προδοσία σας!…»
Ευπάτριδες κι Ευπάτειρες οι δυο τους, επέλεξαν στην πορεία τους να σιγοκαίγονται απ’ τον καημό της Ρωμιοσύνης. Κάθε μια με τον Τρόπο του Τόπου μας. Με λογοδοσία στην ιερή κοινότητα. Με σεβασμό στην παράδοση και την εθνική κληροδοσία. Κληροδοσία, όχι κληρονομιά! Ας μη γελιόμαστε, «ευεργέτης» για τον Ελληνισμό νοείται όποιος κληροδότησε έστω και κάτι εθνικώς περισσότερο. Ο μηρυκασμός της ελληνικής κληρονομιάς μπορεί να μας βόλεψε για εκατονταετίες, αλλά δε μας σώζει!
Έχει σαν κάρφος σφηνωθεί στο νου μου: αν ζούσε η Τσουδερού, την αδιαπραγμάτευτη δωροδοκία στο «Σκοπιανό», θα την άντεχε..; Αν ζούσε η Δέλτα και μάθαινε την πρωθυπουργική απόφαση “erga Greciam”, δε θα αυτοκτονούσε..;
«Είναι ανάγκη στις εκατό στροφές Λύπης να παράγουμε και μια Χαράς: Δικαιοσύνη», μας διδάσκει ο Ελύτης. Αν υπολογίζω καλά τη στροφορμή της Λύπης στη χώρα τη δική μας, κάπου κοντά πρέπει να βρίσκεται η χαρά της Δικαιοσύνης. Λίγο πιο πάνω από το ελαφρύ χώμα που σκέπει την Πηνελόπη και τη Βιργινία. Και εξαιρετικά μακριά από τη βαρύτητα της Ιστορικής Αδικίας που θα πνίξει τους Υπαιτίους της: «Θα πληρώσετε βαριά την προδοσία σας»!
