«L’État, c’est moi»

*Του Τρύφωνα Μουζακιώτη

Ο Λουδοβίκος ο 14^ος,  βασίλευσε στη Γαλλία από το 1654 μέχρι  το 1715. Έμεινε γνωστός στην ιστορία ως ο «βασιλιάς ήλιος» και από την φράση του «το Κράτος, είμαι εγώ» («L’État, c’est moi»), η οποία απεικόνιζε την αυταρχική αντίληψη και πολιτική του απέναντι στο Κράτος αλλά  και το λαό. Περιόρισε τη δύναμη του κοινοβουλίου, απέκτησε τον πλήρη έλεγχο της δικαιοσύνης,  υψώνοντας  τον θρόνο του πάνω από τους νόμους, διακηρύσσοντας μάλιστα  ότι είναι ο εκπρόσωπος του Θεού επί Γης  και το κέντρο του κόσμου.

Θα με ρωτήσετε  τώρα… τι σχέση μπορεί να έχουν όλα τα παραπάνω με το 2018 και την Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Θα ήθελα να μπορούσα να απαντήσω ότι όλα αυτά δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με την σημερινή πραγματικότητα.  Παρακολουθώντας όμως τον τρόπο με τον οποίο ο σημερινός ο Πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται την εξουσία και την πολιτική, έχω οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι πρότυπο του δεν ήταν τόσο ο Τσε, με τις φωτογραφίες του οποίου συνήθιζε να ποζάρει όσο ο Λουδοβίκος ο 14^ος.

Λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη τις τελευταίες εξελίξεις και τους χειρισμούς ακόμα και σε μείζονα εθνικά ζητήματα όπως για παράδειγμα στο «Σκοπιανό», το οποίο φέρνει στο προσκήνιο εν  μέρει για λόγους που άπτονται της μικροπολιτικής (θεωρώντας ότι θα δημιουργήσει τριγμούς στα υπόλοιπα κόμματα) εύκολα κάποιος μπορεί να αντιληφθεί ότι ο Πρωθυπουργός προσπαθεί να επιβάλλει «λύσεις», χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Απαξιεί να ενημερώσει την αντιπολίτευση και απαξιώνει  τους πολίτες που αντιδρούν στην πολιτική του, βαφτίζοντας τους συλλήβδην ( μέσω κύκλων του και συνεργατών του) «φασίστες» και «εθνίκια»(sic).

Η συστηματική προσπάθεια από την κυβέρνηση, σπίλωσης όσων συμμετείχαν στα συλλαλητήρια, περιφρονώντας την δυναμική που αυτά είχαν  και απαξιώνοντας τη μαζικότητα τους, αποδεικνύει  ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ η έννοια λαός, την οποία αρέσκονται να επικαλούνται, έχει τελείως διαφορετική σημασία από αυτήν που ίσως πιστεύουμε οι υπόλοιποι. Λαός κατ΄ αυτούς είναι τα μέλη και οι συμπαθούντες  (αυλικοί) της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού της .

Με την έννοια «λαϊκή θέληση» εννοούν τις κατευθυντήριες γραμμές και την βούληση που εκπορεύεται από την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος (και μιας και είπα Κεντρική Επιτροπή θυμήθηκα τον εκνευρισμό και το οργίλο ύφος του κ.  Τσίπρα προς τους συνέδρους όταν πήγαν κόντρα στη δική του γραμμή… οι οποίοι εν συνεχεία, ύστερα από την επίπληξη του προέδρου τους άλλαξαν ακαριαία τη ψήφο τους).

Οι πλειοψηφίες επομένως που σχηματίζονται έξω από τον κύκλο των μελών του κόμματος και τις επιταγές του Προέδρου του  δεν νοούνται ως πλειοψηφίες αλλά ως περιθωριοποιημένες μειοψηφίες.

Δεν είναι όμως μόνο το «Σκοπιανό».  Στα τρία χρόνια και κάτι διακυβέρνησης, έχει δώσει πολλά δείγματα γραφής.  Από την απροκάλυπτη προσπάθεια χειραγώγησης  των Μ.Μ.Ε μέσω  του τρόπου χειρισμού του θέματος των τηλεοπτικών αδειών  (με αποκορύφωμα την «επίθεση» στην απόφαση του ΣτΕ και στους δημοσιογράφους που αντιδρούσαν), τις «επιθέσεις» στη Δικαιοσύνη, την τοποθέτηση της κυρίας Θάνου στο νομικό γραφείο του, την προσπάθεια άλωσης των Ανεξάρτητων Αρχών τοποθετώντας κομματικούς φίλους  (βλ. Επιτροπή Ανταγωνισμού)  μέχρι  την ασύστολη κομματικοποίηση της δημόσιας διοίκησης,  γίνεται αντιληπτό ότι στόχος δεν ήταν μόνο η «κυβέρνηση» αλλά η «εξουσία» (κάτι που έχει ομολογήσει άλλωστε και ίδια η σύζυγος του Πρωθυπουργού).

Αξίζει να σημειωθεί ότι σημάδια και ψήγματα αυτής της νοοτροπίας συναντά κανείς και στο σχέδιο για την Συνταγματική Αναθεώρηση που εισηγήθηκε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας. Στο «Νέο Σύνταγμα Τσίπρα», οι Ανεξάρτητες Αρχές έχουν ανύπαρκτο-διακοσμητικό ρόλο αφού σύμφωνα με όσα έχει πει ο ίδιος «η τεχνοκρατική ιδεολογία έχει αποθεώσει τη λειτουργία τους»(sic) και επομένως θα πρέπει να συγκροτούνται με μικρότερες πλειοψηφίες αν δεν συμπληρώνουν τα 4/5. Το επόμενο βήμα, θα υπέθετε κάποιος με λίγη φαντασία, είναι να θεσμοθετήσει ως ισόβιο Υπουργό  τον Νίκο τον Παππά, του οποίου η θέση θα μπορεί να καταργηθεί μόνο με συνταγματική αναθεώρηση

Επίσης ανάμεσα στις προτάσεις του Πρωθυπουργού για το νέο Σύνταγμα, βρίσκεται και η  εκλογή του ΠτΔ από τον λαό με παράλληλη σταδιακή αύξηση των αρμοδιοτήτων του. Η πρόταση αυτή σε συνδυασμό με την απλή αναλογική την οποία έκανε «σημαία», μόνο αθώα δεν είναι.

Η απλή αναλογική του  εξασφαλίζει τη συμμετοχή του σε μελλοντικές κυβερνήσεις ενώ από την ακυβερνησία και το χάος που θα δημιουργηθεί αργά ή γρήγορα, το πολίτευμα αναγκαστικά θα εξελιχθεί προς το  προεδρικότερον . Ίσως να επιφυλάσσει για τον εαυτό του, την θέση του πρώτου Προέδρου της  «Α΄ Προεδρικής Δημοκρατίας» που οραματίζεται ενδόμυχα. Ας ευχηθούμε τουλάχιστον αυτή η Προεδρική Δημοκρατία που οραματίζεται, να μην είναι αλα Ερντογάν …

Η διαφαινόμενη  προσπάθεια λοιπόν να θέσει το κόμμα υπό τον απόλυτο έλεγχο του, το κράτος υπό κομματική εξάρτηση,  κάθε ανεξάρτητο θεσμό υπό τον κρατικό – κομματικό έλεγχο αλλά και η τάση να αποφασίζει μόνος για  εθνικής σημασίας ζητήματα χωρίς να επιδιώκει στοιχειώδη συναίνεση με τα υπόλοιπα κόμματα και τα «παιχνίδια» με το Σύνταγμα, ίσως να  σκιαγραφούν χαρακτηριστικά μιας κουλτούρας και αντίληψης η οποία μοιάζει αρκετά με αυτήν του Λουδοβίκου του 14^ου αναφορικά με τη σχέση του Κράτους με τον… ίδιο του τον εαυτό.