Του Γιώργου Ι. Γεωργάνα
Μετά τις απρέπειες και τις προσβολές Τραμπ προς τους ομολόγους και, στα χαρτιά, συμμάχους του στην συνδιάσκεψη των Επτά στο Κεμπέκ, πολλοί σχολιαστές, μεταξύ αυτών κι ο βρετανικός «Γκάρντιαν», συνέστησαν ενότητα στους Ευρωπαίους. Όμως, με σκέτη ενότητα και, μάλιστα, όπως εν προκειμένω, ενότητα αδυνάτων, ουδέν ή ελάχιστα μπορεί να γίνουν. Οι «δημοκρατίες», όπως ονομάζει ο Γκάρντιαν τις μεγάλες Ευρωπαϊκές χώρες, υπόσχονται στον μέσο άνθρωπο πράγματα που δεν μπορούν να του παράσχουν παρά μόνον για λίγο χρόνο και με τα δανεικά λεφτά των άλλων. Εκείνο το σπουδαίο που παρέχουν,αν και όσο το παρέχουν, ελευθερία σκέψεως, εκφράσεως και δημιουργίας, ενδιαφέρει ζωτικώς μόνον μια μικρή μειοψηφία ταλαντούχων και προικισμένων. Ας επιχειρήσουμε να διορθώσουμε αυτήν την μοιραία ψευδαίσθηση αποφεύγοντας τις μεσοβέζικες,, περίπου ανακλαστικές και συνθηματολόγες ψευτολύσεις όπως η σκέτη «ενότητα», και οι Τραμπ αυτού του κόσμου θα εξαφανισθούν. Είναι έργο αχάριστο, διότι πρέπει να πείσουμε τον μέσο άνθρωπο στην Ευρώπη ότι αξίζει να θυσιάσει μικρό μέρος από την σημερινή του σημαντική ευημερία για να σώσει το υπόλοιπο, το ουσιωδώς μεγαλύτερο. Και μαζί την αξιοπρέπεια, αυτή την οποίαν εγγυάται η ελευθερία να λέει κανείς ανεμπόδιστα την γνώμη του. Ακολουθώντας την οργή του και όχι την σκέψη του, ο μέσος ψηφοφόρος θα χάσει και ευημερία και αξιοπρέπεια.
Αυτό, βεβαίως, δεν είναι τόσο έργο των πολιτικών, που δεν μπορούν να πουν σκληρές αλήθειες διότι χρειάζονται τα ψηφαλάκια. Ούτε των κάθε λογής δημοσιολογούντων, που δεν μπορούν να δυσαρεστήσουν αναγνώστες, ακροατές ραδιοφώνου και τηλεθεατές. Οι πραγματικοί πνευματικοί άνθρωποι πρέπει, με αυταπάρνηση και ενότητα (εδώ χρειάζεται), ομόφωνα να πουν τις πικρότατες αλήθειες. Κάτι μου λέει ότι και δεν θέλουν και ότι, καιρίως και κυρίως, δεν μπορούν.
