Πώς να συνοψίσεις την προσφορά του Παύλου Γιαννακόπουλου στον Παναθηναϊκό σταχυολογώντας μόνο μερικές στιγμές; Πώς να χωρέσουν σε ένα κείμενο όλα όσα έδωσε στον ιστορικό και λαοφιλή σύλλογο ένας άνθρωπος που κατάφερε να γίνει συνώνυμό του, ακριβώς επειδή η προσφορά του ήταν ανιδιοτελής;
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν ήταν επενδυτής. Υπήρξε παράγοντας με την παλιά, ρομαντική έννοια του όρου. Δεν έβαζε χρήματα για να πάρει (χρήμα, δουλειές κλπ. κλπ.). Έβαζε χρήματα για να κερδίζει ο Παναθηναϊκός κι αυτός να χαίρεται με τη χαρά τη δική του και όλων των Παναθηναϊκών. Και κέρδισε πολλά ο Παναθηναϊκός επί των ημερών του.
Παρότι δύσκολο, θα προσπαθήσουμε να απομονώσουμε τα 11 ορόσημα της θητείας του Παύλου Γιαννακόπουλου στην ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού;
-Η ανάληψη της προεδρίας του Ερασιτέχνη. Μετά την αποτυχία του να πάρει τη νεοασυσταθείσα το 1979 ΠΑΕ, ο Παύλος Γιαννακόπουλος πικράθηκε τόσο, ώστε εξαφανίστηκε για κάποια χρόνια από τα κοινά του Παναθηναϊκού. Το καλοκαίρι του 1987 έκρινε πως είχε έρθει η ώρα να επιστρέψει. Στις εκλογές του Ερασιτέχνη, που έγιναν ανήμερα του προημιτελικού με την Ιταλία για το Ευρωμπάσκετ, αναδείχθηκε παμψηφεί πρόεδρος. Και μαζί με όλο τον Ερασιτέχνη ανάλεβε τις τύχες και της ομάδας μπάσκετ, καθώς το άθλημα δεν είχε γίνει ακόμα επαγγελματικό.
-Ο Έντγκαρ Τζόουνς. Παρότι πρόεδρος όλου του Ερασιτέχνη, φάνηκε εξ αρχής ότι το μπάσκετ θα ήταν άμεση προτεραιότητά του. Άλλωστε η ομάδα μετρούσε ήδη τρία χρόνια χωρίς τον τίτλο του πρωταθλητή και ήθελε να την επαναφέρει στην κορυφή, άσχετα αν εκείνη την εποχή μεσουρανούσαν ο Άρης και το αντίπαλο δέος του στη Θεσσαλονίκη, ο ΠΑΟΚ. Με το καλημέρα έκανε εμφανείς τις προθέσεις του. Την πρώτη σεζόν που επιτράπηκε η συμμετοχή ενός ξένου στο πρωτάθλημα, αυτός έφερε στην Ελλάδα τον Έντγκαρ Τζόουνς. Έναν βετεράνο του ΝΒΑ, τον επονομαζόμενο και “ελικόπτερο”, που από πλευράς αξίας και βιογραφικού ήταν ό,τι καλύτερο είχε έρθει από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού μέχι τότε στην Ελλάδα. Θα ακολουθούσαν πολλοί άλλοι. Ωστόσο η επάνοδος του Παναθηναϊκού στην κορυφή του ελληνικού μπάσκετ θα καθυστερούσε.
–Πρώτος πρόεδρος της ΚΑΕ. Το καλοκαίρι του 1992 μέσα από διεργασίες, διαμάχες και κόντρες, στις οποίες και ο ίδιος είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, το μπάσκετ στην Ελλάδα έγινε επαγγελματικό. Οι ομάδες της Α1 έγιναν ανώνυμες εταιρείες (ΚΑΕ), συνέστησαν συνεταιρισμό (ΕΣΑΚ και αργότερα ΕΣΑΚΕ), που ανέλαβε τη διοργάνωση του πρωταθλήματος, και ο Παύλος Γιαννακόπουλος έγινε ο πρώτος πρόεδρος της ΚΑΕ Παναθηναϊκός. Στο μεταξύ και εν πολλοίς εξαιτίας του Παύλου είχε “ξυπνήσει” και ο άλλος γίγαντας, που λεγόταν Ολυμπιακός, έτσι αναβίωσε ο ανταγωνισμός των δύο “αιωνίων” του λεκανοπεδίου, που έμελλε να εκτοξεύσει το ελληνικό μπάσκετ στην κορυφή της Ευρώπης και σε επίπεδο συλλόγων.
–Το ΟΑΚΑ. Με τον Παύλο Γιαννακόπουλο στο τιμόνι ο Παναθηναϊκός έγινε μεγάλος και συνέχιζε να μεγαλώνει όλο και πιο πολύ. Τόσο που δεν μπορούσε να χωρέσει πια σε κλειστά γήπεδα, όπως ο Τάφος του Ινδού ή της Γλυφάδας, όπου φιλοξενείτο τα πρώτα χρόνια. Μόλις λοιπόν φτιάχτηκε το κλειστό του ΟΑΚΑ για τις ανάγκες του Ευρωμπάσκετ ανδρών και του Παγκοσμίου πρωταθλήματος εφήβων του 1995, έσπευσε να το εκμεταλλευτεί. Την ίδια εκείνη χρονιά έκανε το ΟΑΚΑ σπίτι της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού. Σε αυτό το σπίτι εξακολουθεί να μένει μέχρι σήμερα.
-Ντομινίκ Ουίλκινς. Επί των ημερών του Παύλου Γιαννακόπουλου ήρθαν στον Παναθηναϊκό πάρα πολλοί πρωτοκλασάτοι μπασκετμπολίστες από όλο τον κόσμο, τους οποίους είχαμε τη χαρά να δούμε από κοντά. Κανείς δεν συγκρίνεται με τον… αθλητή Ντομινίκ Ουίλκινς, όπως τον αποκαλούσε η λιτή ανακοίνωση, που έφτασε με φαξ στα γραφεία των εφημερίδων (δεν υπήρχαν ίντερνετ, σάιτ και μέσα κοινωνικής δικτύωσης τότε…) το καλοκαίρι του 1995. Μιλάμε για έναν μπασκετμπολίστα-θρύλο του παγκόσμιου μπάσκετ, μέλος του Hall of Fame και ευθέως συγκρινόμενο εκείνη την εποχή με τον αξεπέραστο Μάικλ Τζόρνταν. Ο Παύλος ήθελε να συνδυάσει την πρεμιέρα στο ΟΑΚΑ με ένα μεγάλο μεταγραφικό “μπαμ” και τα κατάφερε και με το παραπάνω.
-Το πρώτο Ευρωπαϊκό. Από τότε που ανέλαβε τα ηνία της ΚΑΕ ο Παύλος Γιαννακόπουλος μετέτρεψε τον Παναθηναϊκό σε υπερδύναμη όχι μόνο του ελληνικού μπάσκετ, αλλά και της Ευρώπης. Έγινε πρωταγωνιστής της Ευρωλίγκας και μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες να στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης στα φάιναλ φορ του 1994 και του 1995, έφτασε η ώρα στο φάιναλ φορ του Παρισιού το 1996. Με τον Ντομινίκ Ουίλκινς να βγάζει τα λεφτά της μεταγραφής του και τον Στόγιαν Βράνκοβιτς να κάνει την πιο διάσημη όσο και αμφιλεγόμενη τάπα στην ιστορία της Ευρωλίγκας.
-Το πρώτο πρωτάθλημα. Συνήθως μια ομάδα πρώτα κατακτά την κορυφή στη χώρα της και μετά στην Ευρώπη. Ο Παναθηναϊκός, όμως, τα έκανε λίγο ανάποδα. Πρώτα πήρε την Ευρωλίγκα στο Παρίσι και δύο χρόνια αργότερα κατάφερε να κερδίσει και το ελληνικό πρωτάθλημα. Για να τα καταφέρει ο Παύλος Γιαννακόπουλος έφερε στην Ελλάδα δύο ακόμα μεγάλους σταρ από το ΝΒΑ. Τον αξεπέραστο Ντίνο Ράτζα και τον Μπάιρον Σκοτ, που υπήρξε συμπαίκτης των Μάτζικ Τζόνσον και Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ στους show time Λέικερς της δεκαετίας του ’80. Ήταν το πρώτο πρωτάθλημα του Παναθηναϊκού επί των ημερών Γιαννακόπουλου, το πρώτο μετά από 14 χρόνια και έμελλε επίσης να είναι το πρώτο από τα 13, που έμελλε να κερδίσουν οι “πράσινοι” τα επόμενα 14 χρόνια.
-Η συνεργασία με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Το καλοκαίρι του 1999 ο Παύλος Γιαννακόπουλος προσπάθησε να πάρει στον Παναθηναϊκό τον Γιάννη Ιωαννίδη. Καίτοι η πρόταση ήταν δελεαστική, ο “ξανθός” δεν την αποδέχθηκε, διότι, όπως ο ίδιος είπε αργότερα, είχε περάσει από τον Ολυμπιακό και δεν ήθελε. Έτσι ο Παύλος αποφάσισε να φέρει στην Ελλάδα τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Έναν προπονητή, που ήταν ήδη τρεις φορές πρωταθλητής Ευρώπης με τρεις διαφορετικές ομάδες. Έναν προπονητή που έμελλε να μετατέψει τον Παναθηναϊκό σε δυνάστη του ευρωπαϊκού και ελληνικού μπάσκετ για τα επόμενα 13 χρόνια. Ήταν με διαφορά η πιο επιτυχημένη απόφαση του Παύλου Γιαννακόπουλου στα χρόνια της προσφοράς του στον Παναθηναϊκό.
-Τα πέντε ευρωπαϊκά του millenium. Από το 2000 ως το 2011 ο Παναθηναϊκός κέρδισε πέντε τρόπαια Ευρωλίγκας, θυμίζοντας ομάδες-θρύλους του ευρωπαϊκού μπάσκετ, όπως η Ίνις Βαρέζε και η Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος βρήκε τους κατάλληλους κώδικες επικοινωνίας με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και με τη δική τους αγαστή συνεργασία ο Παναθηναϊκός έγινε Εξάστερος και μια από τις πιο επιτυχημένες ομάδες όλων των εποχών στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.
-Το φάιναλ φορ του 2007. Ο Παναθηναϊκός είχε κερδίσει ευρωπαϊκά τρόπαια παντού και ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήθελε να πάρει ένα και μπροστά στο δικό του κοινό, μέσα στο δικό του γήπεδο. Έβαλε, λοιπόν, το χέρι στην τσέπη, έκανε ό,τι άλλο έπρεπε και εξασφάλισε τη διοργάνωση του φάιναλ φορ του 2007 στο ΟΑΚΑ. Για τα υπόλοιπα φρόντισαν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και οι παίκτες, που κέρδισαν στον τελικό την ΤΣΣΚΑ και μαζί το τέτρτο κατά σειρά τρόπαιο Ευρωλίγκας. Εκείνο το φάιναλ φορ, πάντως, θα μείνει στην ιστορία και για την αποθεωτική υποδοχή που επιφύλαξαν 20.000 φίλαθλοι στον Νίκο Γκάλη, ο οποίος ήταν επίσημος προσκεκλημένος του Παναθηναϊκού και του Παύλου Γιαννακόπουλου.
–Δύο σημαίες στον ιστό τους. Ο Παναθηναϊκός του Παύλου Γιαννακόπουλου πέτυχε και κάτι που στο σύγχρονο άκρως επαγγελματικό μπάσκετ είνα εξαιρετικά σπάνιο. Έφτιαξε δύο παίκτες-σημαίες, που θα κυματίζουν για πάντα στον ιστό του συλλόγου. Ο ένας είναι ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, που πήγε στον Παναθηναϊκό σε ηλικία 16 ετών το 1990, έγινε το αγαπημένο παιδί του Παύλου και δεν έφυγε ποτέ από αυτόν. Έπαιξε μόνο με την πράσινη φανέλα, κέρδισε με αυτήν τα πάντα (τίτλους, δόξα, χρήμα) και εξακολουθεί να δουλεύει για τον Παναθηναϊκό. Ο άλλος είναι ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Αυτός πήγε πιο μεγάλος στον Παναθηναϊκό κι αφού είχε ήδη παίξει στην Α1 με τον Ηρακλή. Όμως από το καλοκαίρι του 2004 ως το 2016, οπότε σταμάτησε, έμεινε πιστός στο “τριφύλλι” κερδίζοντας κι αυτός τα πάντα. Και κυρίως την αγάπη του Παύλου Γιαννακόπουλου και του κόσμου…
πηγή: http://basketa.gr/
