*Γράφει η Κατερίνα Γκαγκάκη
Είμαστε η γενιά – θεωρώ από τις πρώτες, η πρώτη ίσως σε τέτοιο βαθμό- που της έμαθαν να πιστεύει ότι όλα τα μπορεί. Ότι αρκεί να προσπαθήσεις, να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό και αυτό που ονειρεύεσαι είναι χειροπιαστό. Ότι οι ευκαιρίες είναι λίγο πολύ οι ίδιες για όλους, ανεξαρτήτως κοινωνικοοικονομικής τοποθέτησης, φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, χρώματος, θρησκεύματος. Μπορεί ενδεχομένως κάποιοι να ξεκινούν με ένα προβάδισμα αλλά στην ουσία, σε σένα έγκειται να τους προλάβεις και να τους ξεπεράσεις αν το επιθυμείς.
Είμαστε αυτοί που μετά τις εξεγέρσεις, τους αγώνες, τις κοινωνικές επαναστάσεις και τους διωγμούς των προηγούμενων, ζήσαμε την δημιουργία και θεωρητική κατοχύρωση των Οργανισμών για Ισότητα, για Αμνηστία, για Δικαιώματα.
Ήταν όλα αυτά που ποτέ δε θα αμφισβητούσαμε γιατί κερδήθηκαν με προσπάθειες εκατοντάδων ετών και βρεθήκαμε εμείς, μας είπαν, να απολαμβάνουμε τους κόπους άλλων.
Και οι θεωρητικοί κανόνες, οι νόρμες της ανεκτικότητας και της αποδοχής της διαφορετικότητας, έγιναν πολιτικά ορθή πρακτική ενός ώριμου, σύγχρονου κόσμου και περιβάλλοντος. Στο οποίο μπορούσαμε να μεγαλουργήσουμε αφού όλα τα ενοχλητικά, τα σεξιστικά, τα ρατσιστικά, τα άνισα, τα άδικα περιθωριοποιήθηκαν και τακτοποιήθηκαν.
Ποιος τη χάρη μας!
Σχεδόν κανένας μας δεν είδε την παγίδα της μεγάλης εικόνας.
Όταν έχεις να παλέψεις σ ένα περιβάλλον με εμφανείς δυστοκίες και εμπόδια, όταν βλέπεις καθαρά τι είναι αυτό που σε σταματάει και σου τραβάει το χαλί κάτω απ τα πόδια όταν πας να εξελιχθείς , όταν η εμπάθεια και η εχθρότητα έχουν φανερή αιτία, τότε ξέρεις ακριβώς πώς να ελιχθείς και να αντικρούσεις.
Όταν όμως το ταβάνι είναι γυάλινο και όχι τσιμεντένιο, όταν οι αρνήσεις και οι απορρίψεις, οι τρικλοποδιές εμφανίζονται και επιμένω «εμφανίζονται,» ανεξάρτητες από τη σεξουαλική προτίμηση και ταυτότητα, το φύλο, την εθνικότητα, την ηλικία, την εμφάνιση, την πολιτική τοποθέτηση, τότε παλεύεις με ανεμόμυλους και δεν κερδίζεις ποτέ.
Και τότε απογοητεύεσαι και τελματώνεις και αναρωτιέσαι σε τι έσφαλε η χρυσή γενιά και δεν κατάφερε όλα για τα οποία την προόριζαν. Τουλάχιστον όχι ακόμα.
Εμείς στα 40-50 δεν πρέπει να εκπλησσόμαστε που εκφράσεις σαν το pride parade ή το φεμινιστικό κίνημα, διερύνονται έχοντας ανεκλήρωτες ακόμη διεκδικήσεις. Γιατί βολευτήκαμε σ αυτά που μας έδωσαν. Και δεν ήταν αρκετά.
*Η Κατερίνα Γκαγκάκη έχει σπουδάσει Ψυχολογία και ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Κοινωνική Ψυχολογία και Οργανωσιακή Ψυχολογία στο London School of Economics Έχει εργαστεί ως στέλεχος στον χώρο της επικοινωνίας σε πολυεθνικές και ελληνικές εταιρίες.
