του Βαγγέλη Μωυσή
Πριν λίγες μέρες παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη η… κατά ΣΥΡΙΖΑ «εθνική στρατηγική για τη νεολαία `17-`27».
Παρένθεση για μια σημαντική λεπτομέρεια: για το σχεδιασμό της εργάστηκε ως Γενικός Γραμματέας Νέας Γενιάς, ο πολιτευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Αιτωλοακαρνανία Παυσανίας Παπαγεωργίου, ένας διαχρονικά στενός συνεργάτης του Υπουργού Επικρατείας Νίκου Παππά, με σπουδές και διασυνδέσεις στη Γερμανία, μέλος της task force που είχε δημιουργήσει ο Νίκος Παπάς για… διερεύνηση σχέσεων του «παλιού πολιτικού συστήματος» με ξένες εταιρίες και κυβερνήσεις. Κλείνει η παρένθεση.
Όλως περιέργως ακόμα δεν έχει αποτελέσει αντικείμενο ιδιαίτερου προβληματισμού, ούτε από την αξιωματική αντιπολίτευση, ούτε από άλλες πλευρές της ελληνικής πολιτικής και κοινωνίας. Το θέμα είναι πως ολόκληρη η δομή της εν λόγω «εθνικής στρατηγικής», μοιάζει να αποτελεί «καμουφλάζ» για ένα και μόνο σημείο, που αποτελεί την ιδεολογική «λίθο» ενός εγχειρήματος ενίσχυσης του επηρεασμού και της καθοδήγησης της νεολαίας από εξωθεσμικούς μηχανισμούς που καλύπτονται από τη γενική ορολογία «οργανώσεις νεολαίας» και «σύμβουλοι νέων» (που θα θεσμοθετηθούν από τη σημερινή κυβέρνηση με τα δικά της κριτήρια και τις δικές της προδιαγραφές).
Θα μπορούσαν άραγε «συλλογικότητες» και ΜΚΟ, σαν αυτές που βλέπουμε να πρωταγωνιστούν σήμερα στην επιβολή αριστερών ιδεολογημάτων σε πανεπιστημιακούς χώρους και στην κοινωνία, να αποτελέσουν τέτοιες «οργανώσεις νεολαίας» με ενισχυμένο… εκπαιδευτικό ρόλο;
Ενισχυμένο ρόλο… σε τι, θα αναρωτιέστε.
Μεταφέρω αυτολεξεί τον βασικό στόχο της Εθνικής Στρατηγικής, περί ου ο λόγος:
Ο πρώτος στόχος του «Νεολαία ’17-’27» αναγνωρίζει ότι η αυτονομία και η ανεξαρτησία των νέων είναι προϋποθέσεις για την ομαλή μετάβαση των νέων στην ενήλικη ζωή. Πώς οι νέοι μπορούν να αποκτήσουν τις κατάλληλες βάσεις για να ανταποκρίνονται σε όλες τις «μεταβάσεις» που συνδέονται με την ηλικία τους; Πώς μπορούν να υποστηριχθούν όσοι δεν ακολουθούν ένα «παραδοσιακό μοντέλο» μετάβασης (ολοκλήρωση σπουδών-εύρεση εργασίας- μετακόμιση σε προσωπική κατοικία); Ποιοι φορείς και ποιες δυνάμεις χρειάζεται να ενεργοποιηθούν ώστε οι νέοι να είναι αυτόνομοι και να λαμβάνουν υπεύθυνες αποφάσεις; Πώς μπορεί η αυτονομία να συνοδεύεται από μικρότερη εξάρτηση από την οικογένεια, τους φίλους και το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον; Ο στόχος αυτός διαπερνά οριζόντια το «Νεολαία ’17-’27» και δίνει το «προσανατολισμό» και στους άλλους στόχους του, οι οποίοι συνθέτουν συνολικά το πλαίσιο στρατηγικής και δράσεων για την ενδυνάμωση των νέων.
Με ποια εργαλεία λοιπόν θα επιτευχθεί ο στόχος αυτός; Και από ποιους θα υποκατασταθούν η οικογένεια, οι φίλοι και το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, στην καθοδήγηση των νέων;
Ο υποστόχος «ενίσχυση της κριτικής σκέψης και βούλησης των νέων προκειμένου να σκέφτονται, να αισθάνονται και να λαμβάνουν αποφάσεις με τον δικό τους τρόπο», εξηγεί με σαφήνεια, για όποιον ξέρει να διαβάζει και τις λέξεις και… πίσω από αυτές:
Στο πλαίσιο της προαγωγής της αυτονομίας των νέων, η έμφαση δίνεται στη μη τυπική και άτυπη μάθηση και, κυρίως σε δράσεις που υλοποιούνται εντός του πλαισίου της συμβουλευτικής για νέους (youth work), οι οποίες μεταξύ άλλων συντελούν: αφενός, στην ευαισθητοποίηση των νέων για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους ως ενεργοί πολίτες · και, αφετέρου, στον εξοπλισμό των νέων με δεξιότητες, γνώσεις και στάσεις που συνάδουν με το ήθος μιας συμπεριληπτικής και ανεκτικής κοινωνίας.
Για την υποστήριξη του παρόντος υποστόχου θεωρούνται απαραίτητα τα εξής βήματα:
1.1.1. Αύξηση των ευκαιριών μη τυπικής και άτυπης μάθησης στο πλαίσιο της συμβουλευτικής για νέους, με στόχο όχι μόνο την οργανωμένη αλλά και τη μη οργανωμένη νεολαία αλλά και τους νέους με λιγότερες ευκαιρίες.
1.1.2. Ενίσχυση του ρόλου των οργανώσεων νεολαίας ως παρόχων μη τυπικής και άτυπης μάθησης για νέους.
1.1.3. Υποστήριξη του επαγγέλματος και του έργου των συμβούλων νέων μέσω της ανάληψης στοχευμένων πρωτοβουλιών, όπως η δημιουργία ενός ολοκληρωμένου θεσμικού πλαισίου για το επάγγελμα του συμβούλου νέων στη χώρα μας (π.χ. αναγνώριση και πιστοποίηση), η εξασφάλιση κατάλληλης εκπαίδευσης και κατάρτισης για τους συμβούλους νέων, κλπ
1.1.4. Ανάπτυξη μηχανισμών αναγνώρισης των γνώσεων, δεξιοτήτων και ικανοτήτων που αποκτώνται κατά την συμμετοχή των νέων σε δραστηριότητες μη τυπικής και άτυπης μάθησης. (σ.σ.: πιστοποιητικά και «πτυχία»).
Δείκτες παρακολούθησης:
• Αριθμός προγραμμάτων μη τυπικής και άτυπης μάθησης που υλοποιούνται από οργανώσεις νεολαίας ή στο πλαίσιο της συμβουλευτικής για νέους, καθώς και ο αριθμός των ωφελούμενων νέων από τα προγράμματα αυτά.
• Ποσοστά νέων που έχουν λάβει κάποιο είδος πιστοποιητικού, διπλώματος ή άλλου είδους επίσημη αναγνώριση για τη συμμετοχή τους σε δράσεις μη τυπικής και άτυπης μάθησης, συμπεριλαμβανομένων των προγραμμάτων που διενεργούνται στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Εθελοντικής Υπηρεσίας.
• Αριθμός μέτρων και πρωτοβουλιών για την υποστήριξη της συμβουλευτικής για νέους, συμπεριλαμβανομένων των σχετικών νομοθετικών παρεμβάσεων.
Να σας πω τι διαβάζω εγώ σε όλα αυτά;
Διαβάζω το επόμενο πεδίο δημιουργίας θέσεων εργασίας για ρουσφετολογικώς «άστεγους»… Καρανίκες του ΣΥΡΙΖΑ (συμπεριλαμβανομένων, συγγενών, κολλητών, κλπ), που θα γίνουν επαγγελματίες «Σύμβουλοι Νέων» για να αναλάβουν μέσω της «μη τυπικής και άτυπης μάθησης» το έργου της δημιουργίας μιας νέας γενιάς από… νέους Καρανίκες που θα θεωρούν ότι «η καριέρα είναι χολέρα» και «η αριστεία είναι ρετσινιά», η οικογενειακή συνοχή είναι «εξάρτηση» και το καλύτερο πτυχίο θα είναι η το πιστοποιητικό που θα αποδεικνύει την επάρκεια ιδεολογικής και κοινωνιολογικής κατήχησης από στελέχη εγκεκριμένα από μία εξουσία που θεωρεί ότι το «πανεπιστημιακό άσυλο» ταυτίζεται με την παροχή πεδίου ελεύθερης δράσης σε μολοτοφόρους αντιεξουσιαστές…
Το μήνυμα είναι ένα: Μη σας νοιάζει για την ποιότητα της θεσμικά υφιστάμενης Παιδείας και της Επαγγελματικής Κατάρτισης. Θα φτιάξουμε εμείς μια νέα άτυπη Παιδεία, με νέα «πτυχία» που θα σας δώσει όποιες δεξιότητες και δυνατότητες χρειάζεται να έχετε στην νέα κοινωνία που οικοδομούμε…
Όλα αυτά βέβαια, δοσμένα σε μια πολύ ωραία «συσκευασία» με στόχους για «ελεύθερη μετακίνηση των νέων», «πρόσβαση σε αξιοπρεπή, σταθερή και βιώσιμη εργασία», «αξιοπρεπή και επαρκή κατοικία» «δωρεάν υπηρεσίες υγείας», κ.λ.π.
Αλήθεια… Είμαι ο μόνος που βλέπει τον «δράκο» στο παραμύθι;
