Αν και ο ποινικός κώδικας προβλέπει και τιμωρεί την συμμετοχή σε αυτοκτονία, δεν περιλαμβάνει διάταξη που να ποινικοποιεί την ίδια την αυτοκτονία. Πώς άλλωστε, όταν σε τετελεσμένο ανεπιστρεπτί αδίκημα ο θύτης και το θύμα ταυτίζονται;
Έναυσμα σκέψεων περί αυτοχειρίας: η «φυγή» του Anthony Bourdain. Είναι η τρίτη αυτοκτονία διεθνώς γνωστού προσώπου που με αιφνιδιάζει. Προηγήθηκαν οι Robin Williams και Leo Buscaglia (για τον τελευταίο είπαν ότι η αυτοκτονία ήταν απλώς φημολογία και όχι πραγματικό περιστατικό – λίγη σημασία έχει γι’ αυτές τις γραμμές).
Ποιος κοινός μίτος συνδέει τους τρεις αυτόχειρες, η ύστατη πράξη των οποίων συγκλονίζει; Ο αγγλικός όρος – στην απλότητα και την ολότητά του – νομίζω αποτυπώνει τον ταυτόσημο παρονομαστή: Comfort. O Buscaglia υπήρξε comfort: με τις παραινέσεις του «να αγαπάμε ο ένας τον άλλον», σε μια πορεία του «να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις», για την εφηβεία μας η Θετική του Σκέψη ήταν comfort. O Williams ήταν comfort, ως άλλος Peter Pan στον «Captain Hook», αλλά και ως φτιασιδωμένη νταντά των ίδιων των παιδιών του, στην «Κυρία Doubtfire», με κορωνίδα τη διδαχή του στον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών». O Bourdain, comfort κι αυτός ως ταξιδιώτης, ως bon vivant, ως γητευτής κυριών ελλόγων, κυρίως ως θιασώτης του comfort food.
Όπου comfort.. Λογάριαζε «νόστιμο».. Σκέψου χουχούλιασμα στη ζεστή αγκαλιά της μαμάς.. Νιώσε επιστροφή στη σπιτική θαλπωρή.. Ζήσε τη γλύκα του γυρισμού, το ανέφελο και αέναο προσδοκώμενο: το «νόστιμον ήμαρ». Σε καμιά άλλη γλώσσα το Εύγευστον και ο Γυρισμός δεν ταυτίζονται! Κανένας άλλος λαός δεν συνύφανε τον ουρανίσκο του με την εστία του!
Κι ενώ οι τρεις Comfort Guys, με την Τέχνη τους ο καθένας, έγιναν σύμβολα «άνεσης», προσφέροντας στη δική μας βιοτή μια ανεπιτήδευτα εκλεπτυσμένη comfort διάθεση, οι ίδιοι αιφνιδίως αποστερήθηκαν το ύψιστο δώρο της Ζωής, την ίδια τη Ζωή! Αυτονόητο το «γιατί», εικαζόμενο το «άραγε».
Αντιλαμβάνομαι την αυτοκτονία μόνο ως πράξη ενός ανθρώπου που έχει το «συνειδός». Που είναι αυτεξούσιος και ελεύθερος να ορίσει μια ελάχιστη στην προσωπική του ιστορία στιγμή, ως απόλυτη άρνηση. Με θυμό, αδιαμφισβήτητα. Με απογοήτευση, συντριπτική. Με απελπισία, που παύει να σημαίνει μίαν «άπω ελπίδα».
Αυτοκτονία κατά λάθος ή λόγω νόσου ψυχικής, αυτοκτονία δεν τη λογαριάζω. Διότι η αυτοκτονία προϋποθέτει δόλο σκοπού. Όχι ενδεχόμενο. Είναι η υπέρτατη αντιδικία με το Δημιουργό. Και σε μια τέτοια μάχη η μέθη είναι νηφάλιος. Και νικητής – δυστυχώς – ο καθ’ ού η αντιδικία. Θύτης και Θύμα, το πλάσμα Του. Που στράφηκε εναντίον του ίδιου του Εαυτού του. Δηλαδή εναντίον Του..
«Αυτός δε ο Θεός αγιάσαι υμάς ολοτελείς ..και ολόκληρον υμών το πνεύμα και η ψυχή και το σώμα .. αμέμπτως τηρηθείη»[1]. Μας άγιασε ολοτελείς, από την κορυφή ως τα νύχια, έτσι να παραμείνουμε, αμέμπτως, χωρίς σε βάρος μας μομφή, δίχως διαχωρισμό σώματος, πνεύματος και ψυχής. Το αυτεξούσιο και η ελευθερία θάλλουν μέσα στη «λογική ψυχή».
Αυτοκτονία. Σωστό ή λάθος; Θυμός ή θλίψη; Δώρο ή χρεωκοπία; Λίγη σημασία έχει. Οι τρεις comfort guys έκαναν πιο comfort τις δικές μας ζωές, αλλά δεν τα κατάφεραν με τις δικές τους. Ευχή ο «τόπος αναψύξεως» να υπάρχει γι’ αυτούς. Ως comfort και «νόστιμος».
[1] Απ. Παύλος, Α’ Θεσσ. 5, 23
