Ένας από τους «κανόνες» της δημοσιογραφίας που περνά από τους παλιότερους στους νέους για να τους βοηθήσουν να καταλάβουν τι είναι είδηση, λέει ότι «είδηση δεν είναι ότι ένας σκύλος δάγκωσε άνθρωπο αλλά ότι ένας άνθρωπος δάγκωσε σκύλο». Η πραγματικότητα όμως, ειδικά στις μέρες μας είναι άλλη.
Τα περιστατικά επιθέσεων σκύλων σε ανθρώπους και κυρίως σε παιδιά, δυστυχώς, πληθαίνουν, με πιο πρόσφατο αυτό της Ναυπάκτου, όπου ένα πιτ μπουλ δάγκωσε στο πρόσωπο ένα κοριτσάκι 10 μηνών. Ας αφήσουμε όμως αυτό το περιστατικό και ας δούμε γενικότερα τι συμβαίνει.
Αν κάνει κανείς μια μικρή έρευνα, θα διαπιστώσει πως οι σκύλοι οι οποίοι έχουν επιτεθεί σε ανθρώπους, είναι από δύο ή τρεις συγκεκριμένες ράτσες. Όμως το πιο ενδιαφέρον και παράλληλα πιο σημαντικό, είναι η «ράτσα» και το προφίλ των ιδιοκτητών τους.
Σκυλιά όπως τα πιτ μπουλ, τα ροτβάιλερ ή τα ντόπερμαν, θεωρούνται από πολλούς και μάλλον λανθασμένα, ως φύσει επιθετικά ζώα. Ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι αυτό είναι μια πραγματικότητα και υπάρχουν και κάποιοι, ελάχιστοι ευτυχώς, που επιλέγουν να αποκτήσουν σκύλο από τις συγκεκριμένες φυλές, επειδή όχι μόνο πιστεύουν ότι είναι επιθετικά αλλά για να τα εκπαιδεύσουν να λειτουργούν ως τέτοια.
Οι ειδικοί ξεκαθαρίζουν, πως δεν υπάρχει αυτό που λέμε «ράτσα βίαιη, ή επιθετική». Το σκυλί εκπαιδεύεται και ανάλογα την εκπαίδευση που έχει γίνεται είτε επιθετικό, είτε φιλικό, είτε φύλακας, είτε ανιχνευτής, είτε οδηγός κ.λ.π.
Και τα λυκόσκυλα κάποτε εκπαιδεύονταν για να σκοτώνουν ανθρώπους. Σήμερα ανιχνεύουν και σώζουν ζωές κάτω από χαλάσματα. Άρα, το πρόβλημα δεν το έχει κανένα σκυλί, καμίας ράτσας και φυλής. Το πρόβλημα το έχει ο ιδιοκτήτης. Επίσης ανεξαρτήτως ράτσας και φυλής… Ξεκάθαρα.
Και ίσως έχει έρθει η ώρα πια να αυστηροποιηθεί το νομικό πλαίσιο που αφορά στα κατοικίδια και στην εκπαίδευση τους, και να υπάρξουν βαρύτατες κυρώσεις στους εκτροφείς και εκπαιδευτές «δολοφόνων».
