Η μαύρη Διεθνής του λαϊκισμού, η Ιταλία και η Ελλάδα
Άρθρο του Γιάννη Κεφαλογιάννη* στο ThePresident
Η ιταλική εκδοχή του λαϊκισμού βιώνει αυτές τις μέρες τη δική της πλάνη. Στο όνομα της ανάκτησης μιας υποτιθέμενα χαμένης εθνικής κυριαρχίας ο άρτι σχηματισθείς αριστεροδεξιός κυβερνητικός σχηματισμός ετοιμάζεται να ζητήσει από την Ευρώπη μια γενναία διαγραφής χρέους, φλερτάρει με την εισαγωγή ενός παράλληλου νομίσματος και ετοιμάζεται να θέσει τους δικούς του όρους στην άσκηση δημοσιονομικής πολιτικής.
Αν τα παραπάνω σας φέρνουν στη μνήμη την «περήφανη διαπραγμάτευση» του 2015 είναι γιατί η γνωστή μαύρη διεθνής του λαικισμού βρίσκεται για ακόμη μια φορά από πίσω. Ο κ. J.K. Galbraith, πάλαι ποτέ σύμβουλος του κ. Βαρουφάκη, ο οποίος φιλοτέχνησε το περίφημο Σχέδιο Β για επιστροφή στη δραχμή το ’15, μας είχε προειδοποιήσει στο βιβλίο του πως τα διδάγματα από την εργασία του για το παράλληλο νόμισμα μπορούν να φανούν χρήσιμα και αλλού. Τέτοιες μέρες πριν από ένα χρόνο, ο άλλος σύμβουλος του κ. Βαρουφάκη (και νυν του κ. Τσακαλώτου) Glenn Kim εξήγαγε την τεχνογνωσία του παράλληλου νομίσματος σε συνέδριο του κόμματος των Πέντε Αστέρων, εξηγώντας πως αυτό μπορεί να εφαρμοστεί. Τότε δεν δώσαμε τη σημασία που έπρεπε. Σήμερα;
Αν και ο Ιταλός ΠτΔ κατάφερε τελικά να θέσει (προσωρινά) όρια στη δημαγωγία αναγκάζοντας τους αρχηγούς των δύο κομμάτων να προτείνουν ένα σαφώς σοβαρότερο Υπουργό Οικονομικών, όλα δείχνουν ότι η νέα ιταλική κυβέρνηση πολύ σύντομα θα μάθει αυτό που οι ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝ.ΕΛ. – και δυστυχώς ο ελληνικός λαός- έμαθαν με το χειρότερο τρόπο: ότι δεν μπορείς να επιτύχεις αλληλεγγύη, επιμερισμό και αμοιβαιοποίηση των κινδύνων όταν απειλείς να τιναχτείς στον αέρα, παίρνοντας και τους άλλους μαζί σου.
Οι συνέπειες ωστόσο για τη χώρα μας από τη νέα έξαρση του ευρωλαικισμού είναι δεδομένες. Μπορεί κανείς να φανταστεί μια γενναία ρύθμιση χρέους για τη χώρα μας όταν η Ιταλία θέτει στο τραπέζι μείωση χρέους 250 δις; Και ποιος αλήθεια πιστεύει ότι η Ευρωζώνη θα διευκολύνει τον ιταλικό λαϊκισμό, παραχωρώντας σε εμάς έναν διακανονισμό για το χρέος που θα περιλαμβάνει κάτι παραπάνω πέρα από τα απολύτως αναγκαία;
Οι εξελίξεις στην Ιταλία όμως οδηγούν σε οριστική κατάρρευση και τον άλλο μύθο που επιμελώς έκτιζε η κυβέρνηση όλο το τελευταίο διάστημα, αυτόν της καθαρής εξόδου. Ένα μύθο που «ξαπλώνει» στο περίφημο «μαξιλάρι», το ταμειακό απόθεμα ασφαλείας του κ. Τσακαλώτου. Η μαύρη Διεθνής του λαικισμού επιστρέφει στην Ελλάδα με νέο αφήγημα: «Θα ανακτήσουμε την κυριαρχία μας με τις δικές μας δυνάμεις». Στηριζόμενοι στον εσωτερικό δανεισμό με τα λεφτά των νοσοκομείων, των ΟΤΑ, και των άλλων οργανισμών του Δημοσίου, στραγγίζοντας και το τελευταίο ευρώ από την ελληνική οικονομία και το κοινωνικό κράτος. Ένα μαξιλάρι όμως που χωρίς την πλήρη και φτηνή πρόσβαση στις αγορές, εξαιτίας της νέας αναταραχής στη διεθνή αγορά ομολόγων, χάνει την όποια αξία του το αργότερο το πρώτο εξάμηνο του 2019 εξαιτίας των σοβαρών αναγκών εξυπηρέτησης του χρέους. Μετά τι;
Η κοντόφθαλμη στρατηγική και η εμμονή του κ. Τσίπρα στην καθαρή έξοδο οδηγεί εκ νέου τη χώρα στα βράχια. Είναι προφανές σε όσους διαθέτουν στοιχειώδη οικονομική λογική πως η αξιοποίηση των 27,5 δις που υπολείπονται από το τρίτο αχρείαστο μνημόνιο σε αντικατάσταση του εσωτερικού δανεισμού θα παρείχε την αναγκαία ρευστότητα στην οικονομία, θα αναβάθμιζε τις κοινωνικές υπηρεσίες και θα μείωνε σημαντικά το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους. Προφανώς όμως αυτά είναι αδιάφορα στον κ. Τσίπρα γιατί ο πραγματικό του στόχος είναι άλλος: να υποθηκεύσει την πολιτική της επόμενης κυβέρνησης, οδηγώντας την σε διαχειριστική ασφυξία. Όσο για τη χώρα, ας πέσει στα βράχια.
*Ο Γιάννης Κεφαλογιάννης είναι Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της ΝΔ, Βουλευτής Ρεθύμνου
