*Της Βασιλικής Τζότζολα
«Λάβαρο» μεταρρυθμιστικό του νέου Κανονισμού Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, το «δικαίωμα στη λήθη». Ένα από τα κανονιστικά εργαλεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προκειμένου το υποκείμενο των προσωπικών δεδομένων να διατηρεί έλεγχο επί των ιδίων πληροφοριών στον ψηφιακό κόσμο. Η δυνατότητα ενός προσώπου να διαμορφώνει την «κοινωνική μνήμη» ως προς το ίδιο, να προσδιορίζει την εικόνα του, να αυτοπαρουσιάζεται κατά τις επιλογές και τις επιθυμίες του. «Droit a l’ oubli»: δικαίωμα στη λήθη. «Ατομικό» δικαίωμα, κατά τη νομική επιστήμη. «Προσωπικό» δικαίωμα θα βαφτιζόταν σε μια πιο φιλοσοφικο – θεολογική διάσταση. «Ξά μου», είναι ο ταυτόσημος ορισμός του στην άλλη μου Πατρίδα την Κρήτη: «Εξουσία μου»!
Και αβιάστως ο νους του συνηγόρου-υπερασπιστή εγείρει και ανάγει το ερώτημα στο συλλογικό έσοπτρο: «Και η υποχρέωση στη μνήμη; Την Άλλη Μνήμη! Το καθήκον στην άρση της λήθης, όταν η μνήμη κείται πέραν του προσώπου; Όταν η συλλογική Α-λήθεια μας συνέχει αδιαλείπτως και μας συμπαρίσταται ρωμαλέα, με μόνο αντίδωρο ψιχία ελάχιστα μνήμης»;
Είναι αυτός ο αόριστος β’ του ρήματος «αλίσκομαι» που με βασανίζει τούτες τις ημέρες.. Σε πρόσωπο τρίτο, αλλά πρωταγωνιστικό: «Εάλω»… Η Πόλις Εάλω.. Η Μακεδονία Εάλω.. Η ομοιότητα με τον Εαυτό μας, άραγε, πόσο εάλω;
Ο Αλέξης Τσίπρας, διοπτροφόρος ασύντακτος και καμμένος από την «πολλή συνάφεια ενός κόσμου» που δε γνώριζε, κι αυτός του επεβλήθη, μίλησε στη ΓΣ του ΣΕΒ για «αίσθημα ευθύνης και πατριωτισμού, στο ζήτημα για το Σκοπιανό».. Ευθύνη.. και Πατριωτισμός. Λέξεις ανορθόγραφες στο στόμα του. Πεισματάρα αυτή η Γλώσσα η τρισδιάστατη! Ακόμη και στον ήχο της – αν θέλει – παράγει ανορθογραφία! Ξα της! Γράφει ο Ελύτης «Βασιλεύουσα» και λάμπει η Ρωμιοσύνη. Ψελλίζει ο Τσίπρας «πατριωτισμό» και θαρρείς η Γλώσσα γίνεται εχθρική, σκληρή, σωστή πέτρα. Δε διαθέτει ο ταλαίπωρος την κουτή εκείνη ευφυΐα να ξεχωρίζει αυτά που λέει, από αυτά που συμβαίνουν.
Έχει σφηνώσει στη μνήμη μου εκείνος ο αόριστος β’, ο μισητός Αγαπημένος με το μαρμαρωμένο του αντίδοτο: «Έτσι καθώς εστέκονταν ορθός μπροστά στην Πύλη κι άπαρτος μες στη Λύπη του .. Αυτός, ο τελευταίος Έλληνας». Ορθός ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος. Και μέσα στη λύπη του. Αλλά άπαρτος. Άπαρτος! Έως αν..
Βρείτε μια ρητορική, κ. Τσίπρα, με πιο λιτές γραμμές. Που να μη θίγει τα κτιστά και τα άκτιστα της ψυχής και της φύσης του Έλληνα! Συναισθανθείτε και λίγη από τη μεγίστη Λύπη! Η άρση της λήθης και το καθήκον στη μνήμη, παραστάτες του Πατριωτισμού, δεν ασκούνται «μες στην καλή χαρά»! Ομοιάστε στον Εαυτό μας, κ. Τσίπρα! Και σας προτρέπω: Μην!
«Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις.
Όμως για λίγη περηφάνια, το άξιζε».
