Οι εκλογές του 2012 είχαν χαρακτηριστεί ως οι πιο κρίσιμες της Μεταπολίτευσης. Τότε συγκρούονταν δύο κόσμοι, αυτός της διαφύλαξης του Ευρωπαϊκού πλαισίου της χώρας, με εκείνον του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ που υπονοούσαν σύγκρουση και έξοδο από την Ευρώπη.
Το 2012, η «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ, έβλεπε τις εκλογές ως ευκαιρία να πάρει την ιστορική ρεβάνς από την «επάρατο δεξιά» και να βρεθεί στην εξουσία, χωρίς να υπολογίζει την διατήρηση του αστικού χαρακτήρα του κράτους ή την διασφάλιση της συμμετοχής της στους ευρωατλαντικούς θεσμούς!
Σε αυτό το περιβάλλον η Ν.Δ. είχε τότε παρουσιάσει το ψηφοδέλτιο Επικρατείας της όπου την όγδοη θέση κοσμούσε ο Θόδωρος Λαμπράκης, γιός του αείμνηστου Γρηγόρη Λαμπράκη.
Ήταν μια πολιτική κίνηση η οποία συμβόλιζε την υπέρβαση των παλαιών διαχωριστικών γραμμών που πάντα αποτελούσε τον πολιτικό φάρο του Αντώνη Σαμαρά, τότε αρχηγού της Ν.Δ.
Ο κ. Λαμπράκης λάμπρυνε το ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. και στις αμέσως επόμενες εκλογές του Ιουνίου του 2012, απέναντι στον λαϊκισμό και την πληθωρικότητα του τότε ΣΥΡΙΖΑ.
Οι περισσότεροι ίσως να αγνοούσαν την ιστορική αυτή αναφορά. Ο γιος του Γρηγόρη Λαμπράκη επέλεξε να ταυτιστεί με τη Ν.Δ. και τον «ακροδεξιό» Σαμαρά και όχι με τον “αριστερό” ΣΥΡΙΖΑ, επιλογή που λίγα χρόνια πριν είχε κάνει και ο Ανδρέας Λεντάκης, έτερο σύμβολο της Αριστεράς.
Γι αυτό και ακούγεται ως κωμική, η ένταση που επιδιώκει σήμερα o ΣΥΡΙΖΑ προσπαθώντας να καπηλευτεί τη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη. Και είναι κωμική γιατί η φρασεολογία του μίσους δεν αφορά κανέναν, πέραν των ίδιων που την εκτοξεύουν. Η κοινωνία έχει ξεπεράσει τους διαχωρισμούς του παρελθόντος όπως πολύ σωστά είπε στην πρόσφατη συνέντευξή του ο Κυριάκος Μητσοτάκης, και κοιτάει μπροστά προς το μέλλον. Επιζητά λύση στα προβλήματά της και ενότητα. Όχι μίσος και διχασμούς βγαλμένους από το παρελθόν.
Άλλωστε με αυτή τη Ν.Δ., της μετριοπάθειας και της σύνθεσης ταυτίστηκε ο Θ.Λαμπράκης και όχι με τον ΣΥΡΙΖΑ του διχασμού και της πόλωσης.
Γι αυτό και στον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή χρησιμοποιούν επιλεκτικά την Ιστορία, θα όφειλαν πριν από οποιαδήποτε αναφορά τους, να είχαν συμβουλευτεί τον γιό του Γρ. Λαμπράκη που θα τους απέτρεπε να ξεχωρίσουν τους Έλληνες σε «δεξιούς» και «αριστερούς», σε «καλούς» και «κακούς». Ίσως τους έλεγε αυτά που είπε δημοσίως σε ανύποπτη στιγμή (Το Βήμα 2010): «Είμαι ανεξάρτητος, δεν ανήκα ποτέ σε κάποιο κόμμα, είμαι ένας ελεύθερος πολίτης. Αφήστε που σιχαίνομαι τον «ρατσισμό» των χαρακτηρισμών, δεξιός, κομμουνιστής και πασόκος. Και ο πατέρας μου δεν ήταν κομμουνιστής. Συνεργαζόμενος ήταν με την ΕΔΑ. Ελεύθερος άνθρωπος ήταν, δημοκρατικός. Υπάρχουν και κακοί κομμουνιστές και καλοί, υπάρχουν και καλοί δεξιοί και κακοί. Όλα έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο. Αν είναι σωστός, δεν έχει σημασία ποιο κόμμα υποστηρίζει».
Σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο γιος του Γρ. Λαμπράκη δείχνει τον δρόμο της σύνθεσης και της ενότητας που οδηγεί στο μέλλον της πατρίδας.
Η κοινωνία είναι αυτή που τελικά θα αποφασίσει ποιον δρόμο θα επιλέξει να ακολουθήσει:
Την ασφαλή πορεία μπροστά που σηματοδοτεί η στρατηγική του Κ.Μητσοτάκη, ή τη βουτιά στο παρελθόν με την ανάσυρση του διχασμού και την πόλωσης που προτιμά ο κ. Τσίπρας;
Σε λίγο καιρό θα ξέρουμε…
Γιώργος Μουρούτης
