#meToo
Της Κατερίνας Γκαγκάκη
Ε ναι. Συνέβη και σε μένα και μάλιστα όχι μία αλλά πολύ περισσότερες φορές. Σε χώρο εργασίας. Όχι σε έναν αλλά σε πολύ περισσότερους. Και μάλιστα όχι στα αμαρτωλά, ανήθικα media. Τουναντίον. Σε άμεμπτα εργασιακά περιβάλλοντα που ακολουθούν θεάρεστες λειτουργικές διαδικασίες, από υπεράνω κάθε υποψίας πρόσωπα.
Και ναι φοβήθηκα, και θύμωσα και αισθάνθηκα αδύναμη. Και εξοργίστηκα, και ανακατεύτηκα και αποχώρησα τη στιγμή που ειχα την πολυτέλεια. Και αισθάνθηκα υπεύθυνη και ένοχη και απρόσεκτη. Και το εκλογίκευσα και το αφήσα πίσω. Προφανώς με κατάλοιπα αλλά και οφέλη όπώς πάντα υπάρχουν στις κερδισμένες μάχες.
Αναφέρομαι βέβαια στην πολυσυζητημένη και πολυαναλυμένη τον τελευταίο χρόνο, μάστιγα της εργασιακής σεξουαλικής παρενόχλησης που ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι ευδοκιμεί και στη δική μας χώρα ή τουλάχιστον αποφασίσαμε ότι είναι προχωρημένο και κοινωνικά συνειδητοποιημένο το να πάρουμε θέση. Και να συμμετάσχουμε στο κίνημα ενδυνάμωσης της γυναικείας φωνής και παρεμβατικότητας . Να πείσουμε τις γυναίκες να καταγγέλουν και να αντιστέκονται. Να διεκδικούν και να παλεύουν. Για να ακουστούν και να ληφθούν υπόψη. Να βρουν το δίκιο τους.
Και μεγαλώνει το κίνημα του #metoo. Άλλωστε, είδαμε, στην Αμερική ο Γουαινστάιν οδηγείται στη δικαιοσύνη, σειρές εκατομμυρίων αποσύρονται, ταινίες μποικοτάρονται.
Και δεκάδες, εκατοντάδες ίσως γυναίκες καταγγέλουν περιστατικά 5,10, 20 χρόνια αφότου συνέβησαν. Άρα οι συνθήκες ευνοούν την παραδοχή και την δράση.
ΜΠΟΥΡΔΕΣ.
Η υποκρισία και η κακώς εννοούμενη πολιτική ορθότητα απενοχοποιούν το θέμα για πολύ μικρό χρονικό διάστημα και ιδιαίτερα επιφανειακά. Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα περιστατικά που έρχονται στην επιφάνεια συνέβησαν στο όχι πρόσφατο παρελθόν.
Ο χρόνος στρογγυλεύει τις γωνίες, μαλακώνει την ένταση της ντροπής, εξισορροπεί την αμφιβολία του «μήπως έκανα εγώ κάτι να το προκαλέσω». Η ωρίμανση δίνει διάσταση και σκληραίνει την αδυναμία της στιγμής.
Ωραία η συζήτηση αλλά η σεξουαλική παρενόχληση δεν θα σταματήσει να υπάρχει σε σχέσεις εξάρτησης και εξουσίας.
Έχει ρίζες στην πρώιμη σεξουαλική παιδεία και στο προσδιορισμό των χαρακτηριστικών του φύλου. Έχει να κάνει με το δίπολο δύναμης και υποταγής, γλυκύτητας και αψύτητας, υποχωρητικότητας και επιβολής, απαλού ρόζ και πιο έντονου γαλάζιου.
Αφορά αυτό που βλέπουμε γύρω μας, τα στερεότυπα που ακόμα υπάρχουν και μάλιστα ακόμα πιο ισχυρά, σε πείσμα των προχωρημένων, σκεπτόμενων πολέμιων.
Και ως γυναίκα προτιμώ να γνωρίζω μέχρι πού μπορώ να αντιδράσω και με ποιο ρεαλιστικό και όχι ουτοπικό τρόπο να βρω λύση και όχι να περιμένω να διαφοροποιηθούν οι συνθήκες. Θέλω να ξέρω ότι έχω ένα κοινωνικό δίκτυο ψυχολογικής προστασίας να με ενισχύσει και να με τονώσει αν χρειαστεί, και όχι να ελπίζω ότι το σύστημα θα αποτρέψει το φαινόμενο.
Δεν θα το κάνει. Όπως δεν θα σταματήσει να υπάρχει η βία ή το bullying. Αυτό που μπορεί να κάνει είναι να διδάξει, να μεταδώσει στα παιδιά, στους νεώτερους την σταθερότητα, την συναισθηματική αντίληψη, την κοινωνική ωριμότητα, και την έννοια του ορίου. Του ορίου στην υπερβολή, την οξύτητα, την αμετροέπεια. Και να απενοχοποιήσει τον ναρκισσισμό. Περίεργο; Εμένα αυτό με βοήθησε.
Το κίνημα #MeToo έγινε παγκοσμίως γνωστό το περασμένο φθινόπωρο. Περισσότερο ως ένα κίνημα του διαδικτύου, εξου και το hashtag, σκοπός του οποίου είναι να στηρίξει τις γυναίκες που σε κάποια στιγμή της ζωής τους έπεσαν θύματα σeξουαλικής βίας. Τα πάντα άρχισαν με ένα tweet της ηθοποιού Alyssa Milano, την ίδια περίπου περίοδο που άρχισε να δημοσιοποιείται η έρευνα των δεκάδων περιπτώσεων σeξουαλικής παρενόχλησης για τις οποίες κατηγορείται ο Harvey Weinstein.
