Μπορεί να συμπαθείς τον ΛεΜπρόν Τζέιμς, μπορεί και όχι, αλλά όταν τον βλέπεις να δείχνει τέτοια θέληση να στείλει στον «ουρανό» την (κάθε) ομάδα του, μαζί με τις «εξωγήινες» ικανότητές του, δεν μπορείς να μην τον παραδεχθείς.
Το σύνθημα «This is why we play», είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα στην ιστορία του ΝΒΑ. Σε κάθε αγώνα, πάντα θα βρίσκεις ένα σημείο, στο οποίο το εν λόγω σλόγκαν έχει ιδανική εφαρμογή. Ένα εξωπραγματικό κάρφωμα, μία τάπα που θα σε αφήσει με ανοικτό το στόμα, ένα κρίσιμο σουτ, ενώ όλοι έχουν «κομμένη την ανάσα». Πάντα θα βρίσκεις σε αυτό το πρωτάθλημα, λοιπόν, ένα λόγο να αγαπάς και λίγο παραπάνω το μπάσκετ.
Πέραν του αγωνιστικού κομματιού, όμως, δεν μπορεί να μην αγαπάς αυτό το άθλημα, βλέποντας την προσήλωση μερικών αθλητών, το πάθος, τη «δίψα» και την άρνηση να αποτύχουν. Όχι ότι υπάρχει αθλητής χωρίς κίνητρο, αλλά υπάρχουν παίκτες, που το δείχνουν με τέτοιο τρόπο, ώστε να μη γίνεται να τους ξεχωρίσεις. Και αν υπάρχει ένας που θα φέρεις πρώτα στο μυαλό σου, ή έστω μεταξύ των πρώτων, αυτός είναι ο ΛεΜπρόν Τζέιμς.
Παρά τα ουκ ολίγα προβλήματα των Κλίβελαντ Καβαλίερς, με το σχεδιασμό τους να έχει πάει… στραβά και ανάποδα από την αρχή, με αποτέλεσμα στα μέσα της χρονιάς να αλλάξει ουσιαστικά το μισό ρόστερ, ο «Βασιλιάς» δεν νοήθηκε ούτε στιγμή, ότι θα χάσει τα πρωτεία τουλάχιστον στην Ανατολή. Ότι θα βρισκόταν εκτός Τελικών ΝΒΑ για πρώτη φορά, μετά το 2010, όταν η παρέα των Πιρς, Άλεν και Γκαρνέτ, φορώντας την φανέλα των Μπόστον Σέλτικς, τον απέκλειαν, αποτελώντας ίσως έναν από τους βασικούς λόγους της μετέπειτας ιστορικής του μετακίνησης, από το Κλίβελαντ στο Μαϊάμι, για χάρη των Χιτ.
Και το έδειξε από την πρώτη στιγμή, όταν η Ιντιάνα με ηγέτη τον Βίκτορ Ολαντίπο έκανε το «μπαμ» στο Οχάιο και «πάγωσε» τους «Ιππότες». Ο ΛεΜπρόν δεν φοβήθηκε, έχει περάσει και πιο δύσκολα. Ένα «μπρέικ» στην έδρα των Πέισερς αρκούσε, για να πάρουν οι «Καβς» το εισιτήριο για τους ημιτελικούς Ανατολής, με τον ΛεΜπρόν να αφήνει το πρώτο στίγμα, για τα ίσως πιο «μυθικά» playoffs της καριέρας του, από άποψη προσωπικής απόδοσης.
Στη συνέχεια, ήρθαν οι Ράπτορς. Αποδείχθηκαν, βέβαια, «λίγοι» από τη δική τους πλευρά, παρά την πρωτιά στην κανονική περίοδο, και με τον ηγέτη του να «καθαρίζει» με συνοπτικές διαδικασίες, το Κλίβελαντ προχώρησε με «σκούπα» στους τελικούς.
Εκεί, η πρόκληση ήταν διαφορετική. Τους περίμεναν οι Σέλτικς, που είχαν κάνει τη μία υπέρβαση μετά την άλλη. Τέτοιες υπερβάσεις, που ο ιστορικός του μέλλοντος δύσκολα θα εξηγήσει, με τις απουσίες των δύο «αστέρων» τους (Ίρβινγκ-Χέϊγουορντ) και δύο σημαντικών κομματιών του rotation τους (Τάις-Λάρκιν) να τους ταλανίζουν. Στα πρώτα δύο ματς, δόθηκε στο «Βασιλιά» το μήνυμα, ότι η δουλειά του θα ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Εκείνος, όμως, είχε τονίσει μετά τη «συντριβή» του Game 1, ότι δεν είχε μέσα του καμία ανησυχία.
Λίγες μέρες αργότερα, θα επιβεβαιωνόταν. Τι κι αν δε βγήκε ούτε δευτερόλεπτο στο Game 7, τι κι αν όλο σχεδόν το «βάρος» της πρόκρισης περνούσε στα δικά του χέρια για τους Καβαλίερς, σε ένα «εχθρικό» κλίμα στη Βοστόνη. Αυτός εκεί, προσηλωμένος στο στόχο του! Τα κρίσιμα τρίποντά του, οι πάσες του που στο δεύτερο ημίχρονο βρήκαν ανταπόκριση στον εξίσου καθοριστικό Τζεφ Γκριν, η τάπα στον Ροζίερ, τα ντράιβ… του θανάτου στο τελευταίο δίλεπτο, είναι μερικά μόνο από τα πράγματα που μπορεί να θυμηθεί κανείς. Και τι πανηγυρισμός αυτός στο τέλος! Ενδεικτικός, του τι είχε προηγηθεί στο παρκέ του «TD Garden».
Σαν «πληγωμένος λέοντας», έπεφτε και ξανασηκωνόταν. Και στο τέλος, έμεινε εκείνος όρθιος στην αρένα, με τους «Κέλτες» νοκ άουτ. Όπως είπαμε, καθένας μπορεί να τον χαρακτηρίσει, όπως θέλει, θετικά ή αρνητικά. Αυτή την «φλόγα» που βγάζουν τα μάτια του, όμως, δεν μπορεί κανείς να μην τη λάβει υπόψη του. Αυτό ήταν, που τον οδήγησε σε όλες αυτές τις εμφανίσεις, αυτό οδήγησε και τους Καβαλίερς στους Τελικούς, διαφυλάσσοντας για τέταρτη σερί χρονιά τον τίτλο στην Ανατολή.
Για να μην τα βλέπουμε και όλα ηρωικά, βέβαια, δεν αναφερόμαστε σε κάποια υπέρβαση. Δεν έκανε υπέρβαση η ομάδα του. Υπέρβαση, θα ήταν η πρόκριση των ελλιπέστατων Σέλτικς, για τους οποίους ίσως να γραφόταν άλλη ιστορία, αν είχαν έστω τον Ίρβινγκ, τον ήρωα του τελευταίου πρωταθλήματος του Τζέιμς, με το τρίποντο στο Γκόλντεν Στέιτ μπροστά στον Στεφ Κάρι. Αναφερόμαστε, λοιπόν, σε αυτό το δυναμικό «ΟΧΙ» που φώναξε ο «Βασιλιάς», στην προοπτική του θριάμβου των «τριφυλλοφόρων».
Υπέρβαση και θρίαμβος πραγματικός, θα ήταν να πάρει τον τίτλο από τους Ρόκετς ή τους Ουόριορς. Στην περίπτωση αυτή, ο «μύθος» του θα αποκτήσει απίστευτες διαστάσεις, για το παρόν και το μέλλον ολόκληρου του αθλήματος. Και όχι άδικα. Μένει να δούμε, αν όντως μπορεί να γίνει αυτό, που τώρα μοιάζει δύσκολο. Γιατί ακατόρθωτο, με τον ΛεΜπρόν στην ομάδα σου, δεν υπάρχει…
ΠΗΓΗ: Basketa.gr
