*Της Μαρίας Δημητρίου
“ Θα είναι μια μεγάλη νίκη αν κερδίσουμε έναν προσδιορισμό μπροστά από τη λέξη Μακεδονία ….” τάδε έφη ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας από τη Θεσσαλονίκη .
Και αμέσως αναρωτήθηκα αν ο πρωθυπουργός γνωρίζει για την Πύρρειο νίκη, αλλά αμέσως μου πέρασε η απορία και μη με ρωτάτε γιατί …
Φτάσαμε λοιπόν, το 2018 να θεωρούμε νίκη, το γεγονός ότι μπορεί να καταφέρουμε να προσθέσουμε έναν προσδιορισμό, μπροστά από τον όρο Μακεδονία στο σκοπιανό κράτος . Μάλιστα . Αυτός λοιπόν ήταν ο σκοπός, γι αυτό έμεινε ανοικτή η εκκρεμότητα της ονομασίας του γειτονικού κράτους κοντά εικοσιεπτά χρόνια . Για να έρθει σήμερα ο πρωθυπουργός και με αγωνιστική διάθεση να ανακοινώνει ότι το ταβάνι που μπορούμε να φτάσουμε κι αν το φτάσουμε δηλαδή, θα είναι ένας προσδιορισμός ….
Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι καινούργιο, από το Δεκέμβριο του 2017 ο υπουργός εξωτερικών κ Κοτζιάς είχε δηλώσει ότι η κυβέρνηση ΔΕΣΜΕΥΕΤΑΙ , ΣΤΗΡΙΖΕΙ και ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΤΑΙ για μια σύνθετη ονομασία ενιαία σε όλες τις χρήσεις της, που θα συμπεριλαμβάνεται το όνομα Μακεδονία …και δεν έπεσε φύλλο !
Και δεν εξήγησε ποτέ κανείς, εξ ονόματος τίνος δεσμεύεται , στηρίζει και διαπραγματεύεται ; Η εθνική γραμμή της Ελλάδας τόσα χρόνια ήταν αδιαπραγμάτευτα, η ονομασία των Σκοπίων να μην περιέχει τον όρο Μακεδονία . Πως τώρα λοιπόν η σημερινή κυβέρνηση εν μία νυκτί , ανατρέπει αυτή τη συλλογική αποφάση και παίρνοντας πρωτοβουλία αυτόκλητα αποδέχεται θέσεις που δεν εξυπηρετούν τα εθνικά συμφέροντα της χώρας ;
Φυσικά μιλάμε για μια εκλελεγμένη δημοκρατικά κυβέρνηση και μάλιστα δύο φορές ..Όμως αυτό δεν της δίνει το δικαίωμα αυθαίρετα να παίρνει αποφάσεις και να αλλάζει το διαπραγματευτικό χάρτη γιατί πολύ απλά έτσι επιθυμεί .
Θα μου πείτε ναι , αλλά οι θέσεις του Σύριζα ήταν γνωστές πριν από τις εκλογές και με αυτές ψηφίστηκε . Και γω θα σας απαντήσω ότι ούτε εκείνοι που τους ψήφισαν δεν ξέρουν ακριβώς τους λόγους που το έκαναν πια . Το έκαναν περισσότερο γιατί μισούσαν τους άλλους και όχι γιατί αγαπούσαν αυτούς …Και ίσως γιατί εκείνη την εποχή ήταν άλλες οι προτεραιότητες τους . Κάτι σαν τον Ησαύ που έχασε τα πρωτοτόκια για ένα πιάτο φαί ….
Γιατί στο σύνταγμα στις τέσσερις Φεβρουαρίου ήταν όλοι οι Έλληνες από κάθε πολιτική παράταξη και ήταν αυτός ο παλμός του συλλαλητηρίου ενάντια στην προφανή παραχώρηση του όρου Μακεδονία, που ανάγκασε την κυβέρνηση να κινηθεί με σπασμωδικές κινήσεις για να υπερκεράσει τον απόηχο απο τη μεγάλη συγκέντρωση και πανικόβλητη να βγάλει στη φόρα την αμέσως επόμενη μέρα ένα σκάνδαλο που τελικά δεν περπάτησε … Στο σύνταγμα εκείνη τη μέρα ήταν η ελλάδα που αρνείται να εκχωρήσει αμαχητί ένα όνομα που είναι κομμάτι από την ιστορία της .
Αυτοί που βρίσκονται σε δύσκολη θέση , αυτοί που βιάζονται γιατί φοβούνται οικονομικές εμπλοκές και διάσπαση, είναι το κράτος των Σκοπίων και αυτοί θα πρέπει να οπισθοχωρήσουν γιατί εισέβαλαν και οικειοποιήθηκαν την ιστορία μιας άλλης χώρας ανερυθρίαστα . Η κυβέρνηση θα πρέπει να παραμείνει σταθερή στην κοινή εθνική θέση των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων ( εκτός από το ΚΚΕ ) όπως διαμορφώθηκε τον Απρίλιο του 1991 και δεν αποδέχεται η ονομασία των Σκοπίων να περιέχει τον όρο Μακεδονία και τα παράγωγα της .
Το ζητούμενο λοιπόν που θα μας έκανε να νιώθουμε ότι νικήσαμε, δε θα είναι ένας προσδιορισμός μπροστά από τη λέξη Μακεδονία , αλλά να κρατήσουμε τον προσδιορισμό και να ξεχάσουν τη Μακεδονία .
