*Του Νίκου Αρμένη
Η πρώτη διατροφική συμβουλή που μου έδωσε η Μαρία Πολύζου όταν έγινα μέλος της δρομικής της ομάδας – MarathonTeam Greece By M.Polyzou – ήταν να κόψω μαχαίρι τη ζάχαρη.
Ομολογώ το κατάφερα σχετικά γρήγορα καθώς δεν ήμουν – τουλάχιστον τότε – φανατικός των γλυκών.
Ωστόσο κι αν έβγαλα γρήγορα τη ζάχαρη από τη διατροφή μου, εντούτοις άργησα να καταλάβω ακριβώς πόσο πολύ δίκιο είχε η Μαρία για την καταστροφική της δράση.
Μου είχε εξηγήσει βέβαια από την πρώτη στιγμή ότι ο βασικός λόγος που η ζάχαρη απαγορεύεται είναι πως κάνει ζημιά στο μυϊκό σύστημα και έτσι πάει στο βρόντο μέρος της προσπάθειας που καταβάλλουμε στην προπόνηση..
Όντως. Η ζάχαρη δρα απόλυτα επιθετικά για τους μύες μας. Δεν τους αποδυναμώνει απλώς. Τους διαλύει.
Ένα συγγενικό μου πρόσωπο που δεν ασχολείται καθόλου με το τρέξιμο, παρότι εμφανισιακά θα μπορούσε να δώσει τέτοια εντύπωση δεδομένου ότι είναι πολύ αδύνατη, μου έλεγε μόλις χθες ότι ο γιατρός της συνέστησε να κόψει εντελώς τη ζάχαρη. Ο λόγος ήταν πως πλέον το μυϊκό της σύστημα είναι σχεδόν ανενεργό. Δύναμη μηδέν με λίγα λόγια.
Πρόκειται, ξαναλέω, για μη αθλήτρια που όμως διατηρεί δόξα το Θεό μια γενικά καλή εικόνα στην υγεία της και δεν έχει ούτε γραμμάριο περιττού βάρους στο σώμα της.
Κι όμως. Η ιατρική σύσταση ήταν ίδια. Η ζάχαρη κομμένη.
Κι αν για έναν άνθρωπο με τα δικά της χαρακτηριστικά αυτή η οδηγία θεωρείται απαραίτητη, φανταστείτε πόσο επιβεβλημένη είναι για τους δρομείς.
Όπως ανέφερα εξ αρχής, εγώ την έκοψα και εύκολα μάλιστα.
Γλυκά δεν έτρωγα ιδιαίτερα και τον καφέ μου κατάφερα σταδιακά από γλυκό να τον κάνω μέτριο, μετά με ολίγη και τέλος πικρό.
Η άσπρη ζάχαρη σήμερα με απωθεί. Και γευστικά εννοώ. Στις περιόδους της βασικής τρίμηνης προετοιμασίας για έναν μαραθώνιο, το μόνο γλυκό που απολαμβάνω είναι το μέλι και κατά προτίμηση θυμαρίσιο.
Εννοείται ότι τα αναψυκτικά, και εξαιτίας της ζάχαρης, απαγορεύονται δια ροπάλου.
Μόνο μετά από έναν μαραθώνιο και για ένα σύντομο χρονικό διάστημα 15-20 ημερών, καταναλώνω με μέτρο γλυκά.
Οφείλω εδώ να παραδεχτώ βέβαια ότι πάστες, τούρτες, σοκολάτες κλπ έχουν ανέβει σημαντικά στις γευστικές μου προτιμήσεις προφανώς γιατί τα στερούμαι ιδιαίτερα.
Αλλά έχω αποφασίσει ότι θα τα γεύομαι μόνο για 2-3 εβδομάδες μετά από μαραθώνιο. Με δεδομένο λοιπόν ότι τρέχω δύο μαραθωνίους το χρόνο- έναν την άνοιξη και έναν το φθινόπωρο – συνολικά το χρονικό διάστημα μέσα στο χρόνο που τρώω γλυκά ελεύθερα είναι ένας μήνας.
Ένας μήνας από τους δώδεκα του έτους..
Γνωρίζω όμως ότι έχω προσφέρει ένα τεράστιο δώρο στον οργανισμό μου. Προστατεύω το μυϊκό μου σύστημα, δεν επιτρέπω στη ζάχαρη να «γκρεμίσει» ούτε μισό …τουβλάκι από όσα με κόπο και ιδρώτα χτίζω στην προπόνηση και, το κυριότερο, κρατάω μακριά μου μία από τις βασικές αιτίες ευδοκίμησης και ανάπτυξης των καρκινικών κυττάρων..
Και όλα αυτά μου συνέβησαν γιατί άρχισα να τρέχω και αγάπησα τον μαραθώνιο.
Βάλτε λοιπόν παπούτσια και ξεκινήστε! Ακόμα το σκέφτεστε;
