Ξανά “πέφτουν από τα σύννεφα” στο Χόλυγουντ…

Το Χόλυγουντ, ο κινηματογράφος και γενικότερα ο κόσμος του θεάματος «συγκλονίζεται» σχεδόν καθημερινά και από τις συνεχείς αποκαλύψεις για τον άθλιο σεξομανή, Γουάινστιν αλλά και από τις αποκαλύψεις και άλλων… ελεεινών λιγούρηδων της βιομηχανίας του σινεμά. Ονόματα που φαίνονταν να είναι υπεράνω πάσης υποψίας, όπως αυτό του Μόργκαν Φρίμαν.
Μήπως όμως, κάποιες καταγγελίες έχουν μια υποκριτική υπερβολή και όχι αναγκαστικά λόγω επαγγελματικής ιδιότητας; Μήπως κάποιες από τις σταρ και σταρλετίτσες, πρωταγωνίστριες, δευτεραγωνίστριες και κομπάρσες, σεναριογράφοι και βοηθοί σκηνοθέτη, παραγωγής κλπ, σταματήσουν πια να «πέφτουν από τα σύννεφα»; Γιατί, εκτός του ότι δεν πείθουν κανέναν, μόνο αν ζούσαν πραγματικά στα σύννεφα, θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι δεν ήξεραν, δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα για σεξουαλική παρενόχληση στη σόουμπιζ …
Όμως, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, όσο βέβαιο είναι ότι υφίστανται οι απαράδεκτες σεξουαλικές παρενοχλήσεις, επιθέσεις, και οι εκβιασμοί σε αυτόν τον χώρο, άλλο τόσο βέβαιο είναι πως υπάρχει κα υπερπροθυμία «θυμάτων».
Γιατί προφανώς και δεν πιστεύει κανείς καταγγελίες του τύπου: «πήγα στο δωμάτιό του για να συζητήσουμε την συμμετοχή μου σε ταινία και, χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα γυμνή στο κρεβάτι μαζί του»… ή «κατάφερε με γλυκόλογα να με πείσει και ενέδωσα»… ή «μου είχε ζητήσει να πάω στο δωμάτιο του, αλλά δεν ήξερα ότι θα βρεθούμε στο τζακούζι». Ειδικά όταν όλες αυτές οι καταγγελίες γίνονται μετά από δεκαετίες, κατά τις οποίες οι καταγγέλλουσες έτυχε και μεσουράνησαν.
Επίσης, δεν πείθουν κανέναν και όλοι εκείνοι οι φίλοι του Γουάινστιν και του κάθε άθλιου «Γουάινστιν», όταν ισχυρίζονται ότι άκουσαν ή ήξεραν για κάποια από τις «δράσεις» του φίλου τους, αλλά «νόμιζα ότι αστειευόταν» ή όταν λένε «άκουσα ότι αποπειράθηκε να βιάσει την τάδε αλλά ουδέποτε φαντάστηκα ότι έκανε τέτοιο εγκληματικό σεξουαλικό κυνήγι» ή ότι «είναι εξοργιστική η ιδέα ότι αυτό το αρπακτικό κυκλοφορούσε κι ανάγκαζε τις γυναίκες να σιωπούν».
Το θέμα έβαλε στην πραγματική του διάσταση, έστω και καθυστερημένα, ένα από τα θύματά του, η Σάλμα Χάγιεκ όταν είπε: «Το πρόβλημα είναι ότι πριν, ήμασταν σε μια αδράνεια αποδοχής (αυτής της κατάστασης)… θα έπρεπε να είχαμε θυμώσει νωρίτερα. Θα έπρεπε να είχαμε μαζευτεί όλες μας, νωρίτερα».