*Της Μαρίας Δημητρίου
Δεν έχω όνομα , ούτε ηλικία, δεν πρόλαβα ούτε το ένα ούτε το άλλο . Μόλις γεννήθηκα μου έβαλαν κάτι χαρτιά στο στόμα και μάλλον πνίγηκα και ύστερα με πέταξαν σε ένα σκουπιδοτενεκέ μέσα σε πλαστική σακκούλα μαζί με άλλα σκουπίδια . Σε κάποια άλλη βερσιόν με πέταξαν σε ένα φωταγωγό μέσα στο κρύο πάλι σε πλαστική σακκούλα . Παρατηρώ μια μανία με την πλαστική σακκούλα τον τελευταίο καιρό αν και προσπαθούν να την καταργήσουν γιατί κάνει κακό στο περιβάλλον όχι ότι θα ήταν καλύτερα αν με πετούσαν μέσα σε μια χάρτινη ή υφασμάτινη, οικολογική για πολλές χρήσεις , νομίζω ότι το αποτέλεσαμα θα ήταν το ίδιο … αλλά σε πλαστική σακούλα ;
Απλά αναρωτιέμαι , δεν ξέρω βέβαια αν έχει κάποιο νόημα να το κάνω αυτό αφού τώρα πια δεν υπάρχω όμως νιώθω μπερδεμένο . Αλλιώς τα είχα πλάσει στο μυαλό μου τα πράγματα , αλλιώς τα φανταζόμουν όχι ότι περίμεναν να ρίξουν και πυροτεχνήματα με τον ερχομό μου αλλά να μια ζεστή αγκαλιά, ένα χάδι, νόμιζα ότι θα τα είχα, πίστευα ότι ήταν εκ των ων ουκ άνευ …. Αυτός ο ρυθμικός κτύπος που είχα συνηθίσει να ακούω τόσους μήνες και για μένα σήμαινε ότι δεν ήμουν μόνο ότι κάποιος άλλος ήταν εκεί έξω για μένα , ξαφνικά έπαψε να υπάρχει και αυτός ο βίαιος αποχωρισμός από ένα μέρος που όλα κυλούσαν υπέροχα ήταν ένα σοκ για μένα , όμως η προσμονή γι αυτό το κάτι καλό που υποψιάζεσαι ότι θα έρθει , αλλιώς γιατί στο καλό να παριστάνεις τον κολυμβητή εννιά μήνες αντισταθμίζει τα φόβο , το άγχος , την αγωνία …
Μόνο που στην περιπτώση μου έγιναν όλα αλλιώς , δεν βρέθηκα σε κάποιο μαιευτήριο , δε με τύλιξαν με ζεστά ρουχαλάκια , δε μου ψιθύρισαν όμορφα λόγια , δεν έφεραν μπαλόνια ούτε καυγάδισαν τα σόγια για το ποιο όνομα θα πάρω , απ’ ότι κατάλαβα κανένας δεν περίμενε τον ερχομό μου …Μάλλον ήμουν ένα καταλάθος πακέτο …ένα συστημένο που έπρεπε να παραληφθεί και μετά να εξαφανιστεί …
Ξέρω είμαι το βρέφος κάποιων ωρών και δεν πολυκαταλαβαίνω τα γήινα δεν ξέρω γιατί και πως και δεν είναι η δική μου δουλειά να τα καταλάβω ….Ούτε να ρίξω ευθύνες μπορώ …γιατί δεν γνωρίζω τα πραγματικά περιστατικά έτσι δε λέτε στα δικαστήρια σας , και δεν μπορώ να κατηγορήσω κάποιον γιατί δε με θέλησε , δεν μπορείς να υποχρεώσεις τους ανθρώπους με το ζόρι να σε αγαπήσουν κι αυτό το ξέρω μη με ρωτήσετε από που έχουμε και μεις τα μυστικά μας …Όμως ένα παράπονο θα το κουβαλάω πάντα μέσα στο χρόνο γιατί δε μου έδωσαν το δικαίωμα να ζήσω , να δώσω χαρά σε κάποιους άλλους ανθρώπους και να πάρω και γω αυτό που μου άξιζε γιατί σίγουρα μου άξιζαν πολλά πέρα από μια πλαστική σακούλα …
