*του Γιάννη Τριανταφύλλου
Πρόκειται για άτυπη παραδοχή, ότι η διανόηση είναι υπόθεση της Αριστεράς που υπερασπιζόταν διαχρονικά το κράτος δικαίου, τις αξίες της ισότητας και της δικαιοσύνης, τον σεβασμό στον άνθρωπο. Και -αυτονόητο- ότι πηγαίνει κόντρα στον λαϊκισμό, στον εύκολο λόγο που οδηγεί τις μάζες σε άφρονες επιλογές και χυδαίες συμπεριφορές.
Στην πορεία όλα αυτά, κάπως…μπερδεύτηκαν. Η αριστερή διανόηση έγινε μόδα, ένας τρόπος δήλωσης ότι είσαι ένας συνειδητοποιημένος πολίτης, καλλιεργημένος, που υπερασπίζεται τις ΣΩΣΤΕΣ απόψεις, ανεξαρτήτως της μοναδικότητας της κάθε περίπτωσης, αφού κάθε περίπτωση δεν εντάσσεται απαραιτήτως σε ένα γενικό κανόνα.
Αλλά ποια αντίθεση στον λαϊκισμό; Από ποιον; Ποιον να καταγγείλουν οι αριστεροί διανοούμενοι όταν ο αριστερός λόγος της -εν Ελλάδι πρώτης φοράς- Αριστεράς είναι η πλέον αντιπροσωπευτική έκφραση λαϊκισμού; Λόγος εύκολος, λόγος απλοϊκός, λόγος πασπαλισμένος με μεγαλόστομα διατυπωμένες έννοιες, αλλά “μηδέν εις το πηλίκον”. Να αμφισβητήσουν οι αριστεροί διανοούμενοι ποιον ακριβώς; Τους…εαυτούς τους που πλέον, με τον έναν ή άλλον τρόπο, κολυμπούν στις πισίνες της εξουσίας; Που συγχρωτίζονται με πρωθυπουργούς, υπουργούς και τους όποιους άλλους φορείς της εξουσίας;
Η κρατική τηλεόραση όλον τον…Μάιο έχει επιδοθεί σε ένα ντελίριο αποθέωσης του Μαΐου του ’68, προφανώς ταυτιζόμενη με τον….Σαρτρ. Τον Μάη του ’68 ως μήνα αλλαγής της κοινωνίας, ως μια μοναδική ιστορική στιγμή που αναποδογύρισε σχεδόν τα πάντα. Εκεί κι αν οι διανοούμενοι δεν έδωσαν τα ρέστα τους! Αλλά, πέραν κάποιων -κυρίως κοινωνικών θεμάτων- που ήδη είχε έρθει η ώρα τους να ιδωθούν αλλιώς, τι έβγαλε ο Μάιος του ’68; Απλό: τα τοπ στελέχη των μετέπειτα πολυεθνικών επιχειρήσεων εναντίον των οποίων έβαλλαν οι διανοούμενοι. Τον Μπερνάρ Ανρί Λεβί με τα ανοιχτά πουκάμισα, να φιγουράρει σε εξώφυλλα περιοδικών, να πίνει το κρασί του μαζί με το μοντέλο-πρώτη κυρία Κάρλα Μπρούνι και τον Νικολά Σαρκοζί ( στην πρώτη γραμμή του Μάη του ’68 κι αυτός ), τον οποίο προέτρεπε να βομβαρδίσει τη Λιβύη.
Από τον Μάιο του ’68 έχουν περάσει 50 (!) χρόνια. Μοιραία, η κοινωνία έχει αλλάξει, τα αιτήματα των πολιτών διαφέρουν, η εξέλιξη που διαμορφώνει τις νέες συνθήκες ζωής, τρέχει “με χίλια”. Αλλά ο λόγος των αριστερών διανοουμένων παραμένει ανεπίκαιρα στάσιμος. Αντί να στοχεύει σε μια καλύτερη -με την ουσία της λέξης- κοινωνία έχει μεταβληθεί σε προπαγανδιστικό λόγο, σε κομματικό υπηρέτη, σε δικηγόρο αριστερής ανομίας. Χάνοντας έτσι κάθε αυθεντικότητα αλλά και κάθε αξιοπιστία αναφορικά με τις προθέσεις και τη χρησιμότητά του, τον λόγο της αρχικής ύπαρξής του, έμπλεος υποκρισίας και μικροπολιτικού ενδοτισμού.
Επίσης πέρασαν άλλα 90 χρόνια (1927) από τότε που ο Julien Benda κατήγγειλε με το βιβλίο του “Η Προδοσία των Διανοουμένων”, ότι οι διανοούμενοι, από φυσικοί υπερασπιστές και κήρυκες των αιωνίων και ανιδιοτελών αξιών της δικαιοσύνης, της αλήθειας, της λογικής, έγιναν επαγγελματίες συνήγοροι ιδιωτικών συμφερόντων. Η Ιστορία δεν μοιάζει πια να τους έχει ανάγκη, η ύπαρξή της δεν εξυπηρετεί απολύτως τίποτε, πλην των προσωπικών τους ταπεινών επιδιώξεων.
Η σημερινή ελληνική κοινωνία διακρίνεται από πολλά από εκείνα τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν -έστω και με μια δόση υπερβολής- ένα failed state. Κερδίζει όποιος πυροβολήσει πρώτος. Η βία κυριαρχεί, ο πολίτης αισθάνεται εντελώς απροστάτευτος, η κρατική εξουσία δεν απολαμβάνει απολύτως κανενός σεβασμού ενώ με τις αποφάσεις της αυτοχλευάζεται. Που βρίσκεται μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό ο λόγος των αριστερών διανοούμενων; Στο βήμα της κριτικής ώστε να προκύψει κάτι καλύτερο ή στο βήμα της…Βουλής για να δικαιολογήσει τα εμφανώς αδικαιολόγητα?
Ανηλεής και ατέρμονη καταστροφή δημόσιας περιουσίας, ένοπλες επιθέσεις, επιθέσεις με ξύλο, γιαούρτια και πεζοδρομιακές ύβρεις, το λιντσάρισμα Χατζηδάκη, το γιαούρτωμα Πάγκαλου, η επίθεση σε Άδωνι (συνοδευομένου μάλιστα από τη σύζυγό του, τέτοιος σεβασμός στο γυναικείο φύλο οι πολέμιοι του σεξισμού!), καθώς και άλλα πολλά επεισόδια απολύτως φασιστικής νοοτροπίας, έμειναν ασχολίαστα. Πού ήταν οι αριστεροί διανοούμενοι να βγουν ευθαρσώς και να στηλιτεύσουν παρόμοιες συμπεριφορές; Μα φυσικά στα τηλεοπτικά πάνελ αλλά όχι για αυτόν τον σκοπό. Η επιλεκτική ευαισθησία δεν μπορεί να χαρακτηρίζει κανέναν υπεύθυνο άνθρωπο, πολλώ δε μάλλον εάν αυτός (θέλει) να φέρει την ταμπέλα του διανοούμενου.
Κι αν ακόμη υφίστανται ελάχιστοι αυθεντικοί εκφραστές ενός γνήσια αριστερού λόγου, χάνονται μες τον πολτό των συνωστιζομένων στους διαδρόμους της -πρώτης φορά Αριστερά- εξουσίας, αναμένοντας εναγωνίως την κατάληψη κάποιου κυβερνητικού θώκου.
«Παρωδία αριστερής πολιτικής» έγραψε κάποτε ένας συγκροτημένος σχολιαστής. «Παρωδία αριστερής διανόησης» θα προσέθετα εγώ. Ταγμένης όχι στον λαό αλλά -αποκλειστικά και μόνον- στην κυβερνητική και επιχειρηματική εξουσία. Αχ που’σαι νιότη που’δειχνες πως θα γινόμουν αριστερός διανοούμενος…
