Οι εξωραϊσμοί “γεννούν” τραμπούκους

Απόρησαν κάποιοι με τα όσα ακολούθησαν, σε πολιτικό επίπεδο, την επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη. Μα, ότι ακολούθησε, έγινε με την συνηθισμένη χρονολογική σειρά και ανάλογα με τα αντανακλαστικά, την επικοινωνιακή δεινότητα, την στόχευση και το θράσος που διαθέτει ο καθείς.
Αρχικά, κόμματα και πολιτικά πρόσωπα, καταδίκασαν την επίθεση. Άλλοι ξεκάθαρα, άλλοι με το ζόρι, άλλοι από υποχρέωση και άλλοι με υπερβολές και πομπώδεις, αλλά επικίνδυνους, παραλληλισμούς με Γκοτζαμάνηδες και τρίκυκλα.
Τέτοιες εξυπνακίστικες, υπερβολικές και ανιστόρητες «ατάκες», που εκστομίζονται χωρίς πολλή σκέψη, απλά και μόνο για να εντυπωσιάσουν, είναι που καλλιεργούν την πόλωση και θρέφουν τις διχόνοιες. Τέτοιες δηλώσεις είναι που οδηγούν σε τέτοιου είδους επιθέσεις και συμπεριφορές. Αυτού του τύπου οι παρομοιώσεις γεννούν τραμπούκους και «αγανακτισμένους».
Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι να έχεις κλείσει το μάτι πολλές φορές σε τέτοιους τραμπούκους, να τους έχεις υπερασπιστεί λέγοντας «ένα γιαουρτάκι δεν είναι και βία», να τους έχεις αγκαλιάσει σε πλατείες «αγανακτισμένων», να έχεις κάνει ότι δεν άκουσες τις παροτρύνσεις για λιντσαρίσματα και να διαχωρίζεις τους ξυλοδαρμούς σε κατηγορίες, εξωραϊζοντας, εμμέσως πλην σαφώς, εκείνους που διεπράχθησαν από «αγανακτισμένους πολίτες ή συγκεντρωμένο πλήθος».
Χείριστο όμως είναι, να σπέρνεις και να καλλιεργείς τον διχασμό συστηματικά και εσκεμμένα, δηλητηριάζοντας μια ολόκληρη γενιά, εμβολιάζοντάς την με ανοσία και απάθεια απέναντι στη βία.