*Της Μαρίας Δημητρίου
Ο Βολταίρος ισχυριζόταν ότι η δημοκρατία δεν είναι καθόλου θεμελιωμένη πάνω στην αρετή, αλλά θεμελιωμένη στη φιλοδοξία κάθε πολίτη που περικλείει και τη φιλοδοξία όλων των άλλων.
Σύμφωνα με διάφορες έρευνες έχει καταγραφεί ότι αν ζητήσεις από διάφορους ανθρώπους να σου περιγράψουν ένα συγκεκριμένο γεγονός στο οποίο ήταν όλοι παρόντες, θα ακούσεις τόσες διαφορετικές εκδοχές όσοι και οι συμμετέχοντες . Κι αυτό γιατί είναι στη φύση του κάθε ανθρώπου να μεταφράζει τα πάντα ανάλογα με την προσωπικότητα , τις πεποιθήσεις, το βαθμό αντιληπτικότητας που έχει για τον κόσμο , την γνώμη που έχει για τον εαυτό του σε σχέση με το υπόλοιπο σύνολο και τις προσδοκίες που έχει για το πρόσωπο του και εκεί διασταυρωνόμαστε με το Βολταίρο …
Τα πάντα υπόκεινται σε ένα εξοντωτικό σκανάρισμα από το εγώ μας πριν διοχετευτούν προς την κοινωνία . Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που τείνει να υπάρχει μια αμφισημία προς κάποιες βασικές ιδέες ….Και ενώ είναι πολύ εύκολο για όλους να συμφωνήσουμε σε αντικείμενα που διέπονται από τις τρεις διαστάσεις του χώρου, υπάρχει μια δυσκολία να ταυτιστούμε σε αφηρημένες έννοιες.
Και έτσι καταλήγουμε , έννοιες όπως η βία να ντύνονται με διαφορετικό πρόσωπο ανάλογα από την πλευρά που τις εκφέρει και τις πεποιθήσεις τις οποίες πρεσβεύει κάθε φορά .
Βλέπουμε το παράξενο φαινόμενο να υπάρχει η καλή και η κακή βία . Η αντικειμενικότητα παύει να υπάρχει καθώς εισέρχεται το στοιχείο του θυμικού . Οι δικοί μας είναι πάντα δικαιολογημένοι οι άλλοι είναι οι κακοί …Και έτσι φτιάχνουμε μια Δημοκρατία με κομμένο το πατρόν στα δικά μας μέτρα . Απαιτούμε να μας σεβαστούν χωρίς εμείς να σεβόμαστε τους άλλους . Χρησιμοποιούμε τη βία για να δείξουμε την αντίθεση μας σε κάτι και για μας είναι αυτό δικαιολογημένο, αν το ίδιο όμως κάνει και ο απέναντι σε άλλη περίπτωση είναι κατακριτέο και καταδικαστέο …
Μια κοινωνία που δεν έχει μάθει να κατανοεί τις έννοιες γιατί έτσι τη βολεύει και χρησιμοποιεί τη Δημοκρατία σαν πολυμορφικό ρούχο για να καλύψει την πνευματική της γύμνια είναι καταδικασμένη να σέρνεται σε εμφύλιες αντιπαραθέσεις που μόνο την φθείρουν ενώ ο εχθρός καραδοκεί έξω από την πόρτα της …
Ο σεβασμός είναι το πρώτο βήμα για να πλησιάσεις τον άλλον αλλά παραμένουμε πεισματικά στη θέση μας περιμένοντας ο άλλος να διανύσει ολόκληρη την απόσταση και να φτάσει σε μας . Ό άνθρωπος έχει μια ειδοποιό διαφορά από τα ζώα, το λόγο και μέσα από αυτή τη διαλεκτική και την αποδοχή οριοθέτησε το κράτος δικαίου . Σε ένα Δημοκρατικό πολίτευμα το κράτος και η δικαιοσύνη είναι αρμόδιοι για να ρυθμίζουν την τάξη . Αυτό ή θα πρέπει να το αποδεκτούμε ένθεν κακείθεν ή ας ριχτούμε στην αρρένα και ας επικρατήσει ο πιο δυνατός κάθε φορά… Αυτό θέλουμε ;
