Του Τρύφωνα Μουζακιώτη
Τα τελευταία γεγονότα στη Γάζα, προκάλεσαν την οργή και τον αποτροπιασμό της διεθνούς κοινής γνώμης. Πολλά γράφτηκαν, πολλά ειπώθηκαν και ακόμα περισσότερα αποτυπώθηκαν στον φακό. Αφορμή για τα όσα δραματικά εξελίχθηκαν, στάθηκε η μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, ανήμερα της 70ης επετείου της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ (ή της 70ης μαύρης επετείου της «Νάκμπα» για τους Παλαιστίνιους).
Ο τραγικός απολογισμός αυτής της διφορούμενης, από άποψη συναισθηματικής φόρτισης ημέρας, ήταν 60 νεκροί και πάνω από 2.000 τραυματίες. Από τα τέλη Μαρτίου μάλιστα όπου ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις των Παλαιστίνιων, υπό το σύνθημα «η μεγάλη πορεία της επιστροφής», 113 παλαιστίνιοι έχουν χάσει τη ζωή τους, βάφοντας με περισσότερο αίμα αυτήν την ήδη αιματοβαμμένη λωρίδα γης.
Η επικρατούσα άποψη είναι ότι οι εν λόγω διαδηλώσεις είχαν εν πολλοίς ειρηνικό χαρακτήρα και ότι οι διαδηλωτές ήταν απλοί πολίτες, ανάμεσα τους γυναίκες και παιδιά. Είναι όμως έτσι; Ή καλύτερα, είναι ακριβώς έτσι;
Πριν λίγες ημέρες, ο Salah al-Bardawil, ηγετικό στέλεχος της Χαμάς κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής συνέντευξης, ανέφερε μεταξύ άλλων, ότι από τους 62 ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους (τους αποκάλεσε μάρτυρες) κατά τη διάρκεια της πολύνεκρης διαδήλωσης στις 14 Μαΐου, οι 50 ήταν μαχητές της Χαμάς.
Η δημόσια αυτή παραδοχή βέβαια δεν κάνει σε καμία περίπτωση τον απολογισμό των νεκρών λιγότερο οδυνηρό. Εύλογα όμως δημιουργεί ορισμένα ερωτήματα. Ένα από τα ερωτήματα που προκύπτουν αβίαστα, είναι κατά πόσον η συγκεκριμένη διαδήλωση ήταν όντως ειρηνική, εφόσον η ίδια η Χαμάς κάνει λόγο για «μαχητές» που «μαρτύρησαν».
Επίσης, λαμβάνοντας υπόψη τόσο τη πρακτική της Χαμάς να χρησιμοποιεί συστηματικά γυναίκες και παιδιά ως «ασπίδα» κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων με τον ισραηλινό στρατό όσο και το ότι μπλόκαρε για ακόμα μια φορά την αποστολή ισραηλινής ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα, οδηγεί στην βάσιμη υποψία ότι πρωταρχικός στόχος της είναι να συντηρεί ένα συγκρουσιακό κλίμα που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξαθλίωση τον παλαιστινιακό λαό. Ίσως έτσι να προσπαθεί να δικαιολογεί την ύπαρξη της και να εδραιώνει την κυριαρχία της στο εσωτερικό.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η Χαμάς, έχει χαρακτηριστεί ως τρομοκρατική οργάνωση από την Ε.Ε., τις Η.Π.Α, τον Καναδά και την Ιαπωνία ενώ η δράση της έχει απαγορευτεί στην Ιορδανία.
Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν αναιρούν το γεγονός ότι η πραγματικότητα για τους Παλαιστίνιους στη Γάζα είναι φρικτή καθώς ζουν υπό καθεστώς αποκλεισμού. Η σκληρή και ακραία πολιτική που ακολουθεί το Ισραήλ, είναι αυτή που ενδυνάμωσε τις ακραίες φωνές τύπου Χαμάς από την άλλη πλευρά του φράχτη και αυτό είναι αυταπόδεικτο.
Εδώ όμως πάλι, παρατηρούμε το εξής παράδοξο. Ενώ δηλαδή οι Παλαιστίνιοι υπό τη Χαμάς προσπαθούν να σπάσουν τον φράχτη του αποκλεισμού και της απομόνωσης στα σύνορα με το Ισραήλ, την ίδια στιγμή δεν γίνεται καμία προσπάθεια να ανοιχθεί το πέρασμα της Ραφάχ, στα σύνορα με την Αίγυπτο.
Θα υπέθετε κάποιος πως οι Αιγύπτιοι ως άραβες, δεν θα φέρονταν στους Παλαιστίνιους με τον ίδιο σκληρό τρόπο που τους φέρονται οι Ισραηλινοί. Όμως το εν λόγω πέρασμα παραμένει για κάποιο λόγο ερμητικά κλειστό.
Επίσης, τη στιγμή που τα βλέμματα όλων εστιάζουν στη Γάζα, αν κάνουμε ένα zoom out, θα διαπιστώσομε ότι μια δεύτερη αποκλεισμένη «Γάζα» έχει διαφύγει από την προσοχή μας, με θύματα και πάλι Παλαιστίνιους. Όμως σε αυτή την περίπτωση οι θύτες δεν είναι Ισραηλίτες αλλά Άραβες.
Πόσοι άραγε γνωρίζουμε ότι στο προσφυγικό camp του Γιαρμούκ της Συρίας (όπου κάποτε ζούσε η μεγαλύτερη παλαιστινιακή κοινότητα προσφύγων ) έχουν χάσει μέχρι σήμερα τη ζωή τους πάνω από 3.000 Παλαιστίνιοι ενώ από τους 160.000 που διαβιούσαν εκεί πριν τον συριακό εμφύλιο, σήμερα έχουν παραμείνει περίπου 1.000;
Οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες του Γιαρμούκ, κατά τη διάρκεια της συριακής εμφύλιας σύγκρουσης, βρέθηκαν αποκλεισμένοι από τις δυνάμεις του Άσαντ και της συριακής αντιπολίτευσης, εκτεθειμένοι σε βομβαρδισμούς, χωρίς πρόσβαση σε νερό και ηλεκτρισμό. Στο κάδρο ήρθε να προστεθεί αργότερα και η επικράτηση του Daesh στην περιοχή, μετατρέποντας κυριολεκτικά το προσφυγικό καταυλισμό σε «καταυλισμό θανάτου».
Λίγα όμως γράφτηκαν και μάθαμε για το Γιαρμούκ, τη «Γάζα» που υποκρινόμαστε ότι ποτέ δεν είδαμε. Εν τέλει η αλληλεγγύη, που πολλές φορές κάποιοι επικαλούνται, έχει να κάνει αποκλειστικά με το ποιος είναι κάθε φορά ο θύτης ή με την άδολη συμπαράσταση στα θύματα και τους αδύναμους;
