Απογοήτευση η LARA FABIAN

Η Βελγίδα Lara Fabian είναι μία από τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες της Ευρώπης. Δεν χωρά αμφιβολία. Αλλά η πρώτη της συναυλία στο TaekWon Do ήταν απογοητευτική για αρκετούς λόγους.

Κατ’ αρχήν η γυναίκα πατάει καλλιτεχνικά σε δύο βάρκες. Ενώ έχει αγαπηθεί και από το ελληνικό κοινό για τις Easy Listening ερμηνίες της (τύπου Celine Dion) στα περίφημα “Je T’ Aime” και “Je Suis Malade”, όλο το υπόλοιπο πρόγραμμα που παρουσίασε είναι βασισμένο σε μία ηλεκτροπόπ μουσική, τύπου σύγχρονης Alison Moyet, που δεν ταιριάζει στην Lara. Μπορεί να την δείχνει πιό προχώ αλλά δεν της ταιριάζει. Ας αφήσουμε το γεγονός ότι σε τέτοια είδη ηλεκτρονικής ποπ οι Βρετανοί δεν ανταγωνίζονται εύκολα.

Δεν ξέρω ποιός την επιρρέασε. Αν είναι ο μάνατζέρ της, με τον οποίο είχα μία μικρή επικοινωνία πριν από 2 μήνες ή τα μέλη του λιτού συγκροτήματος της, αλλά μιά τέτοια φωνή και μιά τέτοια ερμηνεύτρια χρειάζεται κατεπειγόντως εντελώς διαφορετικό ρεπερτόριο, άλλες ενορχηστρώσεις, κάποια ισχυρά κομμάτια, ίσως ακόμα και κάποιες διασκευές και γενικά μιά διαφορετική κατευθύνση, δεδομένου ότι πλέον πενηνταρίζει και δεν είναι πιά μπέμπα.

Διασκευές? Οποσδήποτε! Αλλωστε το “Je Suis Malade” στο οποίο την αποθέωσαν και στην Αθήνα και ήταν η κορυφαία στιγμή της συναυλίας της, είναι διασκευή στο τραγούδι που είχε γράψει και είχε κυκλοφορήσει ο κορυφαίος Γάλλος τραγουδιστής Serge Lama, το 1973. H Celine για παράδειγμα, έχει πει αρκετά τραγούδια άλλων. Φέρθηκε έξυπνα, δεν είχε ταμπού σε αυτό το θέμα. Αλλά εκείνη είχε έναν René Angélil δίπλα της. Εφόσον δεν υπάρχουν αξιόλογες νέες συνθέσεις, δυνατά νέα κομμάτια που θα είναι σημαντικά και θα κάνουν επιτυχία, αναγκαστικά μια τραγουδίστρια πρέπει να πει και διασκευές. Δεν μπορεί να παραμένει με πτωχό ρεπερτόριο. Στο 90% του προγράμματος ο κόσμος ήταν ξενερωμένος, δεν συμμετείχε και χειροκροτούσε διάσπαρτα και χλιαρά. Μεγάλη παράλειψη που δεν είπε το “Adagio” και το “Caruso”. Επίσης, ενώ το 2009 είχε βγάλει έναν μεγάλο δίσκο μόνο με διασκευές, με γενικό τίτλο “Every Woman In Me”, όπου μέσα έχει πει δύο τραγούδια της Joni Mitchell, το  “Alfie” του Burt Bacharach, το “Bewitched, Bothered and Bewildered”, το “Crazy” της Patsy Cline, το  “Close To You” των Carpenters, το “Wind Beneath My Wings” της Betty Midler, το “Mahogany” της Diana Ross, το “Why” της Annie Lennox κ.ά. Αν κάποια από αυτά δεν τα έχετε ακούσει από την Fabian, αξίζει να τα αναζητήσετε στο YouTube, διότι δίνει εξαιρετικές ερμηνείες. Δεν τραγούδησε λοιπόν τίποτα από όλα αυτά στην συναυλία της. Παράδοξο! Επίσης θα μπορούσε να πει ένα κομμάτι της Cher ή της Celine ή και της Barbra Streisand, που έχει την δυνατότητα να το κάνει. Κρίμα.

Πάμε τώρα στο συγκρότημα που την συνόδευε. Εγώ προσωπικά έχω δει λίγες συναυλίες χωρίς… μπάσο. Εκείνη των Tangerine Dream, που είχα διοργανώσει το 1983 στον Λυκαβηττό, ίσως του Mike Oldfield και άγνωστο αν υπάρχει άλλη. Η Lara Fabian είχε τρεις κημπορντίστες, εκ των οποίων ο ένας έπαιζε και λίγο μπάσο στο 10% μόνο των κομματιών, μία ηλεκτρονική ντραμς και ένα σετ κρουστά, καθώς και δύο άτομα στα φωνητικά. Ούτε κιθάρα, ούτε πιάνο, που το πιάνο είναι ένα όργανο που ταιριάζει απόλυτα στην φωνή της Fabian, ούτε πνευστά, ούτε τσέλο, ούτε τίποτα. Και τι πήγαμε να δούμε? Τα τσικό των Kraftwerk με τραγουδίστρια την Lara Fabian…? Απογοητευτικό! Η τραγουδίστρια αυτή πρέπει νάχει πίσω της όσο το δυνατόν περισσότερα όργανα, φυσικά όργανα, να αναδεικνύουν την ευαισθησία της φωνής και της ερμηνείας της.

Και τέλος, το μεγάλο φιάσκο ήταν, ότι ενώ υπήρχε από πίσω μιά μεγάλη οθόνη, που έδειχνε κάτι χαζά (έτοιμα, αγορασμένα) βιντεάκια, δεν υπήρχαν κάμερες (τουλάχιστον δύο χρειάζονταν, η μία με γερανό), ώστε να βλέπουμε στην οθόνη την τραγουδίστρια, τα μιμίκ που κάνει στο πρόσωπό της όταν ερμηνεύει και γενικότερα άλλες λεπτομέρειες του σώου (π.χ. κάποιο σόλο, αν και δεν υπήρξε…). Δηλαδή τα εισιτήρια δεν ήσαν και φθηνά, από 30-120 ευρώ, σε μια χωρητικότητα 8-10 χιλιάδων, δεν γίνεται να κάθεσαι τέρμα θεού και απλώς να βλέπεις στα… 80 χιλιοστά (που πιάνει το μάτι σου) μία ξανθιά να τραγουδάει εκεί πέρα όλο το βράδυ και με μαύρα ρούχα. Δεν λέει. Το light show ήταν παντελώς ανύπαρκτο. Ο ήχος μέτριος προς τον ανεκτό.

Γνωρίζοντας την Lara Fabian εδώ και χρόνια από τους δίσκους της και τα videos, θα ήταν μία καλλιτέχνις για την οποία θα ήθελα να διοργανώσω μία συναυλία. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι όταν θα ερχόταν η ώρα του track listing, διότι ποτέ δεν υπέγραφα συμβόλαιο χωρίς να ξέρω το track listing εκ των προτέρων (ακόμα και στα μεγάλα ιερά “τέρατα”), φοβάμαι ότι η συμφωνία μας δεν θα προχωρούσε με αυτή την λίστα τραγουδιών που μας παρουσίασε η Fabian στο Φάληρο. Της εύχομαι να βρει έναν σοβαρό παραγωγό, όπως τον David Foster, που είχε δείξει ενδιαφέρον για εκείνην και να της δώσει μία νέα διαφορετική κατεύθυνση, που να της ταιριάζει περισσότερο και γιατί όχι, ίσως και κάποιο νέο καλό τραγούδι, ώστε να αξιοποιήσει τις υπέροχες ερμηνευτικές της δυνατότητες.

Au revoir Fabian.