*Του Ειδικού Συνεργάτη
Ο Αμερικανός Πρόεδρος, Ντόναλντ Τράμπ, ανακοίνωσε προχθές την απόφασή του να αποχωρήσει από τη διεθνή συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, μια συμφωνία η οποία είχε ανακοινωθεί με τυμπανοκρουσίες τον Ιούλιο του 2015, αλλά τελικά δεν κατάφερε να γιορτάσει την τρίτη επέτειό της. Ο Πρόεδρος Τράμπ, το είπε και ο ίδιος στην ομιλία του, πραγματοποίησε ακόμα μια προεκλογική δέσμευσή του. Όπως ήταν αναμενόμενο, η απόφασή του, προκάλεσε διεθνή ξεσηκωμό, αλλά και παρέμβαση από τον προκάτοχό του, Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος είδε το μεγαλύτερο επίτευγμα της προεδρίας του σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής να καταρρέει. Αλήθεια πόσο θα πάρει στη διεθνή κοινότητα να χωνέψει ότι ο Τράμπ, εννοούσε ότι θα αλλάξει το διεθνές σύστημα και τις πρακτικές του και το πραγματοποιεί;
Ο Αμερικανός Πρόεδρος, δεν είπε απλά ότι οι ΗΠΑ αποχωρούν, από τη συμφωνία. Ξεκαθάρισε ότι η περίοδος που αποσταθεροποιητική στρατηγική του Ιράν στη Μέση Ανατολή αντιμετωπίζονταν παθητικά λαμβάνει τέλος. Η συμφωνία, όσο και να είναι δυσάρεστο για κάποιους, η συμφωνία χρηματοδότησε, όλο τη διάστημα που είναι σε ισχύ, την επέκταση της επιρροής της Τεχεράνης, μέσω Σηϊτών συμμάχων, στο Ιράκ, τη Συρία, το Λίβανο και την Υεμένη. Με την επαναφορά των κυρώσεων, ο Αμερικανός Πρόεδρος, θα αποδυναμώσει την ήδη προβληματική οικονομία του Ιράν. Το νόμισμα του Ιράν, έχει καταρρεύσει τις τελευταίες εβδομάδες. Ο πληθωρισμός καλπάζει. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας είναι διεφθαρμένο, και δυσλειτουργικό. Αν και το καθεστώς δεν αφήνει να γίνει γνωστό οι απεργίες, πληθαίνουν και συχνά πυκνά εξελίσσονται σε αντικυβερνητικές διαμαρτυρίες. Η κυβέρνηση Τράμπ, σε αντίθεση με την κυβέρνηση Ομπάμα, έχει επιλέξει να μην αγνοήσει αυτή την κατάσταση αλλά να την υποδαυλίσει.
Άσχετα από τους παληκαρισμούς και τις απειλητικές δηλώσεις του καθεστώτος της Τεχεράνης, το Ιράν είναι σε αμυντική θέση. Τόσο σε επίπεδο κυβερνητικό, αλλά και σε κοινωνικό, υπάρχει διχασμός, όσο αφορά την αντιμετώπιση της απόφασης Τράμπ. Μια ματιά στον ιρανικό τύπο της επόμενης ημέρας και αυτό είναι ξεκάθαρο. Ο λαός του Ιράν, είδε την ηγεσία του, να ξοδεύει τα χρήματα όχι για να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσής των απλών πολιτών, αλλά για την ενίσχυση του στρατού, της Φρουράς της Επανάστασης, και τη χρηματοδότηση των αποσταθεροποιητικών σχεδίων στην ευρύτερη περιοχής της Μέσης Ανατολής.
Μια καλή ανάγνωση της συμφωνίας από την οποία αποχώρησε ο Αμερικανός Πρόεδρος, δείχνει ότι αναγνώρισε το καθεστώς της Τεχεράνης, ως νόμιμο μέλος της διεθνούς κοινότητας. Αλήθεια αυτό είναι κάτι που η διεθνής κοινότητα πραγματικά πιστεύει; Ο Τράμπ, με την απόφασή του, απέσυρε αυτή την αναγνώριση και επαναφέρει το διακύβευμα στη σωστή του βάση. Ότι το πρόβλημα δεν είναι απλώς το εάν το Ιράν, εφαρμόζει μια ξεκάθαρα προβληματική και ελλιπή συμφωνία, αλλά το εάν επιθυμεί να αποτελέσει υπεύθυνο μέλος της διεθνούς κοινότητας, εάν πρόκειται να σταματήσει την αποσταθεροποιητική στρατηγική του στην ευρύτερη περιοχή, εάν θα σταματήσει την υποστήριξη τρομοκρατικών οργανώσεων, θα δημιουργήσει ένα ελεύθερο και δημοκρατικό περιβάλλον στο εσωτερικό του, και εάν θα σταματήσει τις απειλές εναντίον των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην περιοχή, ειδικά του Ισραήλ.
Και εκείνο που κανείς δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί είναι, ότι δεν επαφίεται στον Αμερικανό Πρόεδρο να υλοποιηθούν όλα αυτά τα αυτονόητα. Στο Ιράν και στο καθεστώς της Τεχεράνης βρίσκεται η ευθύνη για την υλοποίηση τους.
Η συνταγή που πρεσβεύει ο Πρόεδρος Τράμπ, είναι αντίθετη στη λογική της θεραπείας μέσω κατευνασμού και ατελείωτου διαλόγου. Είναι μια συνταγή ρεαλισμού και σκληρών αποφάσεων. Οι επικρατούσα άποψη στην προηγούμενη αμερικανική κυβέρνηση του Προέδρου Ομπάμα, και στο μέχρι σήμερα διεθνές σύστημα, είναι ότι το Θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν, είναι αξιόπιστο, μπορεί κάποιος να το εμπιστευτεί και προοδευτικά θα εκδημοκρατιστεί. Αυτό πηγαίνει κόντρα στο ρεαλισμό και τα ένστικτα του σημερινού Αμερικανού Προέδρου.
Όλο αυτό το οικοδόμημα εξωτερικής πολιτικής που άφησε πίσω της η οκταετής προεδρία Ομπάμα, βασίζονταν σε μια, τουλάχιστον, τρίτη θητεία των Δημοκρατικών στο Λευκό Οίκο, στο πρόσωπο της Χίλαρι Κλίντον, για να οριστικοποιηθεί. Η εκλογή Τράμπ, τίναξε στον αέρα το σχεδιασμό.
Η απόφαση του Προέδρου Ομπάμα (επειδή ήξερε ότι δεν θα πέρναγε) να μην υποβάλει στη Γερουσία για επικύρωση τη συμφωνία με το Ιράν, οπότε θα ήταν πολύ δύσκολο να ακυρωθεί, δείχνει και την προχειρότητα και το σαθρό υπόβαθρό της.
Ο Πρόεδρος Τράμπ, από την πρώτη στιγμή που κάθισε στο Οβάλ Γραφείο, μεθοδικά ξηλώνει όλο το οικοδόμημα Ομπάμα, το οποίο οικοδομήθηκε εκτός του συνταγματικού πλαισίου των ΗΠΑ. Και αυτό είναι η πεμπτουσία της Αμερικανικής Δημοκρατίας. Για να αφήσει ένας Πρόεδρος τη σφραγίδα του θα πρέπει να σεβαστεί το συνταγματικό πλαίσιο το οποίο δημιούργησαν οι πατέρες του Αμερικανικού Έθνους.
Ακόμη και το γεγονός ότι οι Ρεπουμπλικάνοι ενστερνίζονται την αρνητική αντιμετώπιση του Προέδρου Τράμπ, για τη συμφωνία με το Ιράν, δεν σημαίνει ότι ένας άλλος Ρεπουμπλικάνος Πρόεδρος, θα έπαιρνε την ίδια απόφαση. Εάν ήταν ένας Ρεπουμπλικάνος που είχε φτάσει στην Προεδρία, μέσα από τις διαδρομές και τα κανάλια του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ και είχε γαλουχηθεί στο σύστημα εθνικής ασφάλειας της Ουάσιγκτον, το πιθανότερο είναι ότι πολύ δύσκολα θα έπαιρνε την απόφαση αποχώρησης από τη συμφωνία. Ο Τράμπ, με τις μέχρι τώρα αποφάσεις του, και ειδικά με την απόφαση να αποχωρήσει από την διεθνή συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν, καθιστά σαφές ότι είναι ένας εκτός συστήματος Πρόεδρος, ανεξάρτητος και αυτό του δίνει την ελευθερία να μην δίνει σημασία σε αυτό που θεωρείται πολιτικά ορθό και αποδεκτό, αλλά να καταδικάζει και να αγνοεί το διεθνώς και εσωτερικά στις ΗΠΑ αποδεκτό, προς μεγάλη ικανοποίηση των υποστηρικτών του που γίνονται όλο και πιο πολλοί, όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και διεθνώς.
Για τις επιπτώσεις της απόφασης του Αμερικανού Προέδρου, έχουν γραφτεί και ακουστεί πολλά. Η παραπάνω διάσταση όμως αγνοείται συστηματικά και είναι βαρύνουσας σημασίας για τις από εδώ και στο εξής εξελίξεις στην κρίση με το Ιράν και όχι μόνο.
Ακριβώς αυτό είναι που πρέπει να προσέξουν και να αναλογιστούν, ειδικά στην Ευρώπη, τις κρίσιμες 180 ημέρες που μεσολαβούν μέχρι την πλήρη επαναφορά των αμερικανικών κυρώσεων εναντίον του Ιράν και όσων συνεργαστούν μαζί του.
Ο Πρόεδρος Τράμπ, άνοιξε την παρτίδα και δεν μπλοφάρει.
