*Του Σταύρου Καλαφάτη
Καθώς το Αριστερό «πείραμα» της Ελλάδας οδεύει προς το άδοξο τέλος του, έχοντας διαρκέσει ήδη πολύ περισσότερο, απ` όσο αντέχουν η χώρα και η κοινωνία, μπορούμε να κάνουμε μια προσπάθεια υπέρβασης των τρεχουσών αντιπαραθέσεων και να δούμε μια μεγαλύτερη «εικόνα».
Η «εικόνα» αυτή, έχει μερικές αδιαμφισβήτητες –σε βαθμό μαθηματικού αξιώματος- συνθήκες.
1ον) Η Αριστερά, όπου κι αν άσκησε εξουσία, διαχρονικά τη συνόδευσε με καθεστωτικές νοοτροπίες. Αυτές άλλοτε «μεταφράστηκαν» σε… παρεοκρατία, δημοκρατικά ελλείμματα και νοοτροπίες επιβολής μειοψηφικών ιδεοληψιών στις κοινωνικές πλειονότητες- όπως στην Ελλάδα- και άλλοτε έφτασαν έως την επιβολή ολοκληρωτισμού, με πλήθος ιστορικών παραδειγμάτων.
2ον) Κάθε Αριστερή Διακυβέρνηση, δημοκρατική ή ολοκληρωτική, σημαδεύτηκε από μια μεγάλη αντίφαση. Τη περαιτέρω φτωχοποίηση του λαού, εν ονόματι του οποίου διεκδίκησε την εξουσία υποσχόμενη άνοδο του βιοτικού επιπέδου.
3ον) Σε κάθε Αριστερό οικονομικό «μοντέλο» η ιδιωτική πρωτοβουλία υπέστη διωγμό και το κέρδος «ενοχοποιήθηκε». Οι διεργασίες που πραγματικά θα μπορούσαν να ενισχύσουν την παραγωγή πλούτου, την ανάπτυξη και την απασχόληση, ενεπλάκησαν στα γρανάζια ενός ακραίου κρατισμού, ο οποίος αντιλαμβάνεται τον ιδιωτικό τομέα ως υποζύγιο.
4ον) Κάθε Αριστερό μοντέλο κοινωνικής πολιτικής, ανέπτυξε νοοτροπία επιδοματικής συντήρησης της φτώχειας που το ίδιο ανακυκλώνει.
5ον) Κάθε Αριστερή εξουσία, καλλιέργησε έναν στρεβλό «πατριωτισμό» όχι προς υποστήριξη ουσιαστικών εθνικών δικαίων έναντι εξωτερικών προκλήσεων, αλλά προς μια συνομωσιολογική υπόδειξη εξωτερικών «εχθρών» της… λαοπρόβλητης εξουσίας, και των πολιτικών αντιπάλων της ως υποχείρια των «εχθρών» αυτών.
Η ίδια η Αριστερά λοιπόν ήταν και παραμένει αυτή, που σε κάθε κυβερνητική της εκδοχή, κατορθώνει να εκφυλίσει τις ιδεολογικές της αρχές, σε συνονθύλευμα ιδεολογημάτων.
Και ποιος μένει να υπερασπιστεί τις –κατ` ευφημισμόν- Αριστερές αρχές; Το δικαίωμα στην Εργασία; Το δικαίωμα σε καλύτερη παιδεία, καλύτερη υγεία; Καλύτερο εισόδημα, καλύτερη ζωή;
Ίσως μοιάζει οξύμωρο, αλλά το βάρος της πραγματικής προάσπισης αυτών των αρχών, πέφτει σ` αυτό που εδώ και δεκαετίες προσδιορίζεται ως Κοινωνικός Φιλελευθερισμός, αποτελώντας, ελέω αειμνήστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, τον θεμέλιο λίθο της Νέας Δημοκρατίας.
Σε μια εποχή μάλιστα, που ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός αποκαθίσταται ως ευρωπαϊκό όραμα, μέσα από την εξειδίκευση των επιταγών της Λευκής Βίβλου, είναι οι Φιλελεύθερες αξίες, αυτές που «καλούν» στο βήμα του διαλόγου την ίδια την κοινωνία: τα πανεπιστήμια, κοινωνικούς εταίρους, τους φορείς εκπροσώπησης επαγγελματικών ομάδων, επιχειρηματιών και εργαζομένων…
Αυτό το μοντέλο συμμετοχής της κοινωνίας στην εξουσία –όσο κι αν ενοχλεί εκείνους που επικαλούνται την κοινωνία μόνο για να τη καπηλεύονται- στην Ελλάδα το εκφράζει η Νέα Δημοκρατία.
Με κοινωνικό πρόσημο στον αναπτυξιακό της σχεδιασμό, καθιστά την παραγωγή πλούτου, όχι αυτοσκοπό συντήρησης μιας νομενακλατούρας, αλλά βασική προϋπόθεση διάχυσης πλούτου, για την ενίσχυση της απασχόλησης και τη στήριξη της νεολαίας, της παιδείας, της καινοτομίας και της επιχειρηματικότητας, της αγροτικής οικονομίας.
Ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός, γίνεται ουσιαστικό σημείο συνάντησης ρεαλισμού και ελπίδας, πέρα από ουτοπίες και ιδεοληψίες. Μιας συνάντησης βιωματικής, στην πραγματική, καθημερινή ζωή…
Ο Σταύρος Καλαφάτης είναι Βουλευτής Θεσσαλονίκης της Ν.Δ. και π. Υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής
