*Γράφει ο Σωτήρης Κούκιος
Σήμερα στην πολιτικη συζήτηση στην Ελλάδα καλούνται οι πολίτες, το πολιτικό της προσωπικό, οι επιχειρήσεις και πλείστοι όσοι άλλοι φορείς να απαντήσουν με ένα παλιομοδίτικο τρόπο σε παλιομοδίτικα ερωτήματα και διλήμματα : ιδιωτικό ή δημόσιο, κρατικές ή ιδιωτικές επενδύσεις, σχέσεις Ελλάδας- Τουρκίας, καλή ή κακή Ευρώπη, παραδοσιακές συμπεριφορές ή εκσυγχρονισμός, απεργία ή όχι, συνδικαλισμός ή όχι, το κρατικό συμφέρον ή το συμφέρον του πολίτη και άλλα σχετικά πολωτικά (εξ επί τούτου) διλήμματα. Όλα τα παραπάνω δίπολα αναφέρονται σε μια οικονομία, σε ένα διεθνές περιβάλλον, σε μια κοινωνική δομή, που είτε εμείς το θέλουμε, είτε όχι, μας τέλειωσε.
Το κακό είναι ότι ο κάθε άνθρωπος την ίδια ώρα που ζει το καινούριο, δυσκολεύεται να το πιστέψει ότι το ζει. Στην Ελλάδα πάντα σκεφτόμαστε ότι οι ραγδαίες αλλαγές που συντελούνται στον πλανήτη, είναι κάπου μακριά, αφορούν ένα μακρινό μέλλον και κατά ένα μυστήριο τρόπο η χώρα μας θα αντισταθεί στο παγκόσμιο κύμα και θα διατηρήσει την δική της παράδοση (αλήθεια σε τι ακριβώς έχουμε παράδοση; άγνωστο προς την παρούσα κοινωνική μας μορφολογία και η απάντηση είναι πάντα σχετική με το σημείο αναφοράς μας). Φιλελεύθεροι, δεξιοί, σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, κεντρώοι αριστεροί με κεντρώους δεξιούς, χρυσαυγίτες και κομμουνιστές, απαντούν σε όλα αυτά τα διλήμματα άνευ καμιάς ανάλυση του τι στο μέλλον έρχεται.
Βέβαια κάποιος θα μου πει ότι αυτά που έρχονται σε ένα διεθνές περιβάλλον στηρίζονται σε αποφάσεις κέντρων εξουσίας που εμάς μας έχουν τόσο αποκλεισμένους στην παρούσα συγκυρία. Λογικό σε μια χώρα που περνάει μια συνεχόμενη, παρατεταμένη, μίζερη, εσωστρέφεια με βάση τα δικά της οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Η άνοδος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σηματοδότησε την αυξανόμενη τάση να αποκοπούμε από την εξέλιξη και να γυρίσουμε πίσω σε ένα μοντέλο οικονομίας (με την μπουρδολογία περί δραχμής και νομισματικής περηφάνειας…την εποχή των cryptocurrencies) και πολιτικής (στην ασφαλή θαλπωρή του καλού αριστερού με τον κακό δεξιό, στην αγαπημένη μας κρατική στήριξη, που στο τέλος μόνο στήριξη δεν ήταν, ούτε και είναι) που θα μας κρατούσε σε μια ασφαλή ανάγνωση ενός μέλλοντος που έρχεται και δεν είναι ένας “περίπατος στο πάρκο” και απαιτεί πολλές και συχνές μεταβολές στον τρόπο ζωής μας.
Αυτά είναι τα νέα ερωτήματα που χρειάζονται νέο τρόπο απάντησης. 4η βιομηχανική επανάσταση, νέοι τρόποι οικονομικής και πολιτικής αντιπαράθεσης διεθνώς, νέες επενδύσεις σε τομείς που αγνοούμε, άλλοι τρόποι χειρισμού χρηματαγορών, κεφαλαίων και διακυβέρνησής τους, νέοι τρόποι χειραγώγησης κρατών και διεθνούς καταμερισμού κεφαλαίων και πλούτου. Σε όλα αυτά ποια είναι η δική μας θέση; Πως θα προστατεύσουμε στοιχειώδη ατομικά δικαιώματα όλων μας; Πως θα προστατευτούμε σαν ιδιωτικότητα; Πως θα εξασφαλίσουμε γενικά εργασία (ας αφήσουμε τις αμοιβές για αργότερα…); Πως θα αντισταθούμε σε νέους ολοκληρωτισμούς (το ιδεολογικό τους πρόσημο αδιάφορο είναι..). Πως θα αντιμετωπίσουμε αναπόφευκτες περιφερειακές συγκρούσεις που έρχονται και μας αφορούν άμεσα;
Ναι κοιτάμε το δάχτυλο και όχι το φεγγάρι. Γιατί ο συνηθισμένος μας πολιτικός κύκλος (η 4ετία στο καλύτερο) και η απουσία διαλόγου έξω από αυτόν μας οδηγεί σε αποσπασματική εικόνα μιας θάλασσας προβλημάτων που έρχονται όλα μαζί. Αυτή είναι η κρίση της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας, εδώ δοκιμάζονται τα όρια της αστικής δημοκρατίας. Η διαχείριση της κρίσης και της αλλαγής απαιτούν νέους θεσμούς, μεγαλύτερο κόπο να διαφυλαχθούν τα δικαιώματα του κάθε ατόμου, να επιβιώσει μια οικονομία σε έναν σκληρό διεθνή ανταγωνισμό. #Fake_News, τακτικές παραπληροφόρησης και χειραγώγησης έγιναν ακόμη πιο σύνθετες που πολλοί πιστεύουν ότι στοχοποιούν το πολιτικό σύστημα ενώ στην πραγματικότητα στοχεύουν τις οικονομικές συναλλαγές, τις συμπεριφορές και την στρατηγική επικράτηση μιας οικονομίας εις βάρος μιας άλλης. Η τεχνολογική εξέλιξη που θα επηρεάσει την διακίνηση κεφαλαίων, τον πόλεμο, την επιβολή των μεγάλων χωρών στις μικρότερες, την ευκαιρία σε περιφερειακές δυνάμεις να επεκταθούν και να επιβληθούν στον χώρο τους πρέπει να αντιμετωπιστούν από μια συλλογική οργάνωση των κρατών. Εμείς λέμε για καλή ή κακή Ευρώπη, αλλά κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί μια σύγκρουση σε διεθνές επίπεδο χωρίς να μπορούμε να στηριχτούμε σε μια διεθνή στήριξη (για αυτό και οι ευρωσκεπτικιστές μας προτείνουν άλλες “προστάτιδες” δυνάμεις, διότι μόνους μας στον ωκεανό κανείς δεν μας φαντάζεται).
Τα ερώτημα αυτά θέλουν και έναν νέο τρόπο να απαντηθούν. Η αστική δημοκρατία πρέπει να βρει τρόπο να λειτουργεί καθημερινά κι όχι να την πανηγυρίζουμε κάθε 4 χρόνια. Αυτό απαιτεί καλύτερη ενημέρωση, ανοικτό διάλογο, καταδίκη της παραπληροφόρησης, τέρμα οι πανηγυρικοί δεκάρικοι, νέος τρόπος επικοινωνίας θεσμών και πολίτη, προσανατολισμό της δικαιοσύνης (μπας και σταματήσουμε τον Ελληνικό σοβιετισμό που διαχρονικά τοποθετεί το κρατικό δικαίωμα σε ΟΛΟΥΣ τους τομείς πάνω από το ατομικό), ένας πραγματικός φιλελευθερισμός.
