Το θέμα δεν είναι οι γραβάτες αλλά τα… παντελόνια

Το παντελόνι είναι ένα αντικειμενικά ευκολοφόρετο ρούχο, αλλά πραγματικά δύσκολο όταν φοριέται με την μεταφορική του ερμηνεία, λόγω των όσων αντιπροσωπεύει. Φράσεις όπως «τιμώ τα παντελόνια μου» ή το απλούστερο «τα λέω παντελονάτα» είναι μερικές από αυτές που του δίνουν ιδιαίτερο «βάρος» και το καθιστούν, ως έννοια, δυσκολοφόρετο και από άντρες και από γυναίκες, χωρίς καμία διάκριση.
Αν λοιπόν τα παντελόνια συμβολίζουν την μπέσα, την τιμιότητα και την συνέπεια λόγων και πράξεων, το αξεσουάρ που προκαλούσε πάντα, από απέχθεια έως ειρωνικά σχόλια και χλεύη, ανεξαρτήτως χρώματος ή σχήματος, είναι η γραβάτα. Το σήμα κατατεθέν της ανώτερης και μεσαίας τάξης, το σύμβολο της μισητής εξουσίας, ο φερετζές της σοβαροφάνειας, το αντικείμενο που απαξιώθηκε από τους ίδιους τους λάτρεις και «οπαδούς» του.
Γι΄αυτό και η γραβάτα χρησιμοποιήθηκε ή μάλλον δεν χρησιμοποιήθηκε, για να καταδείξει την διαφορά του νέου και άφθαρτου που ερχόταν, από το παλιό και φθαρμένο που έπρεπε να φύγει. Να αποδείξει ότι δεν χρειάζονται στερεότυπα αλλά θέληση και αποφασιστικότητα για σύγκρουση. Να πείσει ότι δεν είναι απλώς μια στυλιστική επικοινωνιακή κίνηση αλλά ουσιαστική πολιτική θέση.
Έπεισε; Στην αρχή ναι. Τώρα πια μάλλον όχι… Και δεν πείθει, όχι γιατί αμφισβητήθηκαν οι προθέσεις, που κι αυτές πλέον μπαίνουν σε κρίση, ούτε γιατί η αναποτελεσματικότητα σε πολλούς τομείς είναι δεδομένη, ούτε γιατί οι ανεμόμυλοι αποδείχθηκαν πραγματικοί γίγαντες, ούτε γιατί το… σκίσιμο της όποιας «γραβάτας» ήταν ένα κατασκευασμένο, όμορφο παραμύθι, ούτε, ούτε…
Δεν έπεισε, γιατί δόθηκε τόση μεγάλη αξία σε ένα αξεσουάρ, που έτσι κι αλλιώς δεν είναι απαραίτητο, ενώ απαξιώθηκαν τα αναγκαία «παντελόνια». Γιατί, πράγματι, το θέμα δεν ήταν ποτέ στυλιστικό, αλλά βαθιά και ουσιαστικά πολιτικό.Ας μην γελιόμαστε λοιπόν. Το θέμα δεν ήταν ποτέ η γραβάτα. Το θέμα ήταν πάντα τα «παντελόνια».