*Του Γεωργίου Ιακ. Γεωργάνα
Ο θεωρούμενος ως πατήρ της συγχρόνου Ελλαδικής δημοσιογραφίας, Βλάσης Γαβριηλίδης, συνήθιζε να κατακεραυνώνει με τα άρθρα του τους πάντες και τα πάντα μέσα στο «πολιτικό σύστημα» της εποχής του. Όταν, όμως, εκαλείτο να προτείνει συγκεκριμένη θεραπεία, κατέληγε σε προτάσεις να … αναθεωρηθή ο … Κανονισμός της Βουλής. Και αυτό το ήπιο καταπότιο το ονόμαζε μεγαλοστόμως «ειρηνική επανάσταση». Και πράγματι, η απεραντολόγος ευγλωττία και λογοκοπία ήταν μάστιξ τού κοινοβουλίου στα χρόνια του. Την ισοδύναμη, ή και χειρότερη, δημοσιογραφική λογοκοπία στην καμπούρα του δεν την έβλεπε. Αλλά, βεβαίως, το πρόβλημα ήταν αλλού και δεν είχε τόσο απλή λύση.
Το πάθημα αυτό του Γαβριηλίδη μού θυμίζουν τα άρθρα και η δημοσία συζήτησις από τις στήλες τής «Καθημερινής» του Στέφανου Μάνου με τους κυρίους Θεόδωρο Φορτσάκη καὶ Ἄδωνι Γεωργιάδη. Είναι δυνατόν «ο πυρήνας τού πολιτικού προβλήματος τής Ελλάδος» να είναι η «ποιότης» (άντε και η ποσότης) αυτών που εκλέγονται βουλευτές; Αφήνω το ότι, σε δημοκρατία, οι βουλευτές δεν πρέπει με κανένα τρόπο να είναι «άριστοι», αλλά απλώς αντιπροσωπευτικοί αυτών που τους εκλέγουν. Αφήνω το ερώτημα το ποιος θα κρίνει τι είναι «ποιότης». Το πολιτικό πρόβλημα τής Ελλάδος, το κύριο και το μόνον, είναι ότι μια πλειοψηφία πολιτών έχει κατορθώσει, δια της πωλήσεως τής ψήφου της, για σχεδόν όλη την περίοδο υπάρξεως τού νέου Ελλαδικού κράτους, να αποζεί από περισσεύματα άλλων, κάποτε δανεικά, άλλοτε απλώς λαφυραγωγούμενα, ξένων και συμπολιτών της, και όχι από τον κόπο της. Ήδη το 1904, ο υπουργός Οικονομικών Νικόλαος Καλογερόπουλος διεχώριζε τους Έλληνες σε «αγάδες» και «ραγιάδες». Ο Διομήδης Κυριακός, 40 χρόνια πρωτύτερα, έγραφε στην εισηγητική έκθεση του Συντάγματος του 1864 ότι πρώτη πληγή τής χώρας ήταν (πριν από 154 χρόνια ήδη!) «η εγερθείσα επί τους πολλούς όρεξις του ζην εκ των Δημοσίων και», μόνον δευτερευόντως και συνεπακολούθως της πρώτης, «η ασθένεια του χαρακτήρος τών πολιτικών αυτής ανδρών», τουλάχιστον αυτών που κατορθώνουν να εκλεγούν. Αυτός ο πελατειακός παρασιτισμός, απότοκος της πατροπαραδότου προνεωτερικής αρπακτικότητος, ευθύνεται για τις πολλαπλώς στρεβλές δομές τής πολιτικής, τής οικονομικής και, το χειρότερο, της πνευματικής μας ζωής.
Εκείνοι, λοιπόν, που έχουν κερδίσει το δικαίωμα να έχουν δημόσιο βήμα, θα πρέπει να αποφεύγουν να αποπροσανατολίζουν τον δημόσιο διάλογο από το κρίσιμο προς το επουσιώδες. Ο κ. Γεωργιάδης φαίνεται να έχει δίκιο όταν γράφει, έστω και μόνον στην επικεφαλίδα και στο περιθώριο των κυρίων συλλογισμών του, ότι εκείνο που χρειαζόμαστε στ’ αλήθεια είναι υπευθύνους πολίτες. Αυτοί θα εκλέξουν βουλευτές «ποιότητος», όποιο κι αν είναι το νομικό πλαίσιο της εκλογής τους. Όσο πιο ελεύθερο, τόσο καλύτερο.
Σημείωση : Να θυμίσω ότι ο Μίλτον Φρήντμαν, τον οποίον οι φιλελεύθεροι έχουν, υποτίθεται, οδηγό, ισχυριζόταν ότι η εκλογή «αγαθών» αρχόντων δεν βοηθά στην θεμελίωση ελευθέρων πολιτικών και οικονομικών θεσμών. Και αγίους να είχε για βουλευτές ο Κυριάκος, εντολή να καταργήσει τον πελατειακό παρασιτισμό δεν πρόκειται ποτέ να λάβει από τους εκλογείς που υπάρχουν στην πραγματικότητα, σε αντίθεση με τους εναρέτους αυτούς, που υπάρχουν στην φαντασία μας μόνον. Ποτέ!
